Γ. Οικονόμου στο Regional Growth Conference: Η Ελλάδα χρειάζεται να γίνει παραγωγικά και αμυντικά αυτοδύναμη – Η ΕΕ χρειάζεται να τρέξει για να καλύψει την υστέρησή της στο διεθνή ανταγωνισμό
Ο Βουλευτής ΝΔ και πρώην Υπουργός, Γιάννης Οικονόμου, συμμετείχε σε συζήτηση στο Regional Growth Conference, στη θεματική «Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες: Συμμαχία, Συνεργασία, Σταθερότητα.
Η συνεδρία θα επικεντρωθεί στο διαρκώς μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, τις προκλήσεις ασφάλειας και τη συνεργασία μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών».
Αναφερόμενος στο γεωπολιτικό περιβάλλον, ο Γιάννης Οικονόμου τόνισε ότι «είναι ολοφάνερο ότι οι ΗΠΑ του προέδρου Τραμπ επενδύουν στην σκληρή κι όχι την ήπια ισχύ. Αυτό δείχνει την αγωνία για άμεσο αποτέλεσμα. Οι ΗΠΑ έχουν αντιληφθεί ότι κινδυνεύουν να υποσκελιστουν από την Κίνα, η οποία έχει διακηρυγμενο στόχο το 2049 να ηγείται σε κάθε επίπεδο. Οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν την επιστημονική πρωτοπορία, αν θέλουν να ηγούνται. Γιατί η επιστήμη μεταφράζεται σε στρατιωτική ισχύ και μετά σε ανάπτυξη. Το λάθος πού κατά τη γνώμη μου γίνεται , , είναι ότι προτάσσετε η οικονομία έναντι της επιστήμης. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν κατανοεί επαρκώς το μετασχηματισμό εντός της Κίνας: η Κίνα έχει μεταφέρει όλη τη φτηνή παραγωγή στην Αφρική και στο κινέζικο έδαφος παράγεται πια υψηλή τεχνολογία. Αν αληθεύουν όσα μαθαίνουμε για τα κινέζικα όπλα στον πόλεμο Ινδίας – Πακιστάν, τότε είναι κατανοητό πώς συνδέεται η τεχνολογική πρωτοπορία με τη στρατιωτική ισχύ. Οι Κινέζοι αξιωματούχοι λένε συνεχώς ότι με τον Τραμπ θα τα βρουν εύκολα πολιτικά. Στα οικονομικά θα δυσκολευτούν. Κι αυτό είναι αποκαλυπτικό σε τι κόσμο βρισκόμαστε. Η ισχύς αντικαθιστά το δίκαιο. Η Ευρώπη βρίσκεται σε περιδίνηση. Δεν έχει πια ούτε οικονομικό ούτε επιστημονικό πλεονέκτημα. Επίσης, βασίστηκε στην αφελή παραδοχή ότι δεν χρειάζεται να παράγει βασικά αγαθά, διότι θα τα εισάγει εύκολα. Η Ευρώπη σήμερα είναι γεωστρατηγικά γυμνή, σε κάθε βασικό τομέα. Επίσης, η ηγεσία της ΕΕ μοιάζει να μην θέλει να δει ότι η ιδεολογική πυξίδα έχει στραφεί προς το συντηρητισμό. Οι κυρίαρχοι λαοί αυτό δείχνουν. Η ΕΕ μιλά για τα προβλήματα του σήμερα με τη γλώσσα του χτες. Ο Τραμπ δεν πιστεύει ότι μπορεί να βασιστεί στην Ευρώπη στον αγώνα του ενάντια στην Κίνα. Για αυτό και πασχίζει να πάρει με το μέρος του την Ρωσία, η οποία είναι κρίσιμος μπαλαντέρ στο παιχνίδι που ο Τραμπ παίζει. Η ΕΕ δεν έχει σκληρή ισχύ σε ένα κόσμο που η ήπια ισχύ υποβαθμίζεται. Η απώλεια της Μεγάλης Βρετανίας είναι τρομακτικό πλήγμα για την Ευρώπη. Στον κόσμο αυτό, η ΕΕ, ως δύναμη λογικής, αρχών και αξιών, αντιμετωπίζει πρωτοφανείς κλυδωνισμούς και δομικά προβλήματα. Σε ένα κόσμο που διέπεται από τη real politik (ρεάλ πολιτίκ) το να επιμείνεις να πολιτεύεσαι με αρχές και αξίες δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό. Από την άλλη, το να υιοθετήσεις τις πρακτικές των άλλων, σημαίνει ότι αλλοτριώνεσαι και γίνεσαι κάτι άλλο από αυτό που θα έπρεπε να είσαι. Απομακρύνεσαι από τις αρχές και τις καταστατικές αξίες που σε έκαναν μεγάλο και σε έφεραν έως εδώ. Αυτό είναι ένα δίλημμα που καλείται να απαντήσει η ΕΕ και αρκετές χώρες μέλη: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Η Ελλάδα οφείλει να καταλάβει ότι τη δύσκολη ώρα θα είναι μόνη της και θα πρέπει να μπορεί να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις. Μιλάμε, και σωστά, για εθνική άμυνα. Του έθνους δηλαδή. Δεν λέμε για διεθνική άμυνα, ούτε ποτέ δούλεψε αυτό. Χρειάζεται άμεσος παραγωγικός αναπροσανατολισμός της χώρας, ώστε να παράγουμε ο,τι χρειάζεται για την ασφάλεια μας: τρόφιμα, φάρμακα, υλικά, όπλα».
Σχετικά με τη συνεργασία μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ, σημείωσε ότι «η Ευρώπη δείχνει αδύναμη παραπαίουσα κακομαθημένη. Το ηθικό της είναι χαμηλό. Μοιάζει να μην διεκδικεί τίποτα άλλο από τον σύγχρονο κόσμο έκτος από την επιβίωση της. Αυτό είναι ιδιαιτέρως προβληματικό για όλους και για εμάς τους Έλληνες ακόμα περισσότερο. Στην Ευρώπη χρωστάμε την ύπαρξη μας, σε αυτή χρωστάμε την προαγωγή μας από μια βαλκανική απομόνωση σε μια κοινότητα που μας επιτρέπει να συνομιλούμε με την παγκοσμιότητα. Ελάχιστοι είναι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι ή επιχειρηματίες που εμπνέουν και ξαφνιάζουν. Η Ευρώπη ανέδειξε πολιτικές ηγεσίες κατάλληλες να διαχειριστούν την ειρήνη, την δημοκρατία τον πολυπολιτισμό κοινώς την κοινωνική χαλαρότητα που επέτρεψε την ανάδειξη δικαιωματιστών όλων των ειδών. Από τους βίγκαν και τους ποδηλάτες, έως τους οπαδούς του κοινωνικού φύλου. Δεν μπόρεσαν να διαβάσουν την επέλαση του λαϊκισμού ούτε είχαν τα αντανακλαστικά να αντιδράσουν στις απειλές του κόσμου μας: Την ταχεία απώλεια πληθυσμού , το αβυσσαλέο άνοιγμα της κοινωνικής ψαλίδας (σήμερα το πλουσιότερο 1% κατέχει σχεδόν το μισό παγκόσμιο πλούτο), την υποβάθμιση του περιβάλλοντος , τη καθίζηση του βιοτικού επιπέδου , τη κακή ηγεσία, το διοικητικό χάος, η χαλάρωση των νόμων και της τάξης, τα εξωτερικά σοκ – εισβολές, πόλεμοι , φυσικές καταστροφές. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν ότι έπειτα από 70 χρόνια η Αμερικανή τροφός αφήνει τα παιδιά που έχει μεγαλώσει. Η Ευρώπη οφείλει να περάσει από την περίοδο της ανέμελης εφηβείας , στην περίοδο της ωριμότητας
Το 1979, στο Ζάππειο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε σκιαγραφήσει αυτές τις θεμελιώδεις αξίες: «Ο πολιτισμός της (Ευρώπης) είναι σύνθεση του ελληνικού, του ρωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος. Μια σύνθεση, στην οποία, όπως είπα και άλλοτε, το ελληνικό πνεύμα εισέφερε την ιδέα της ελευθερίας, της αλήθειας και της ομορφιάς. Το ρωμαϊκό πνεύμα την ιδέα του κράτους και του δικαίου. Και ο Χριστιανισμός την πίστη και την αγάπη… Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η Ευρώπη του 2025 αξιακά έχει ξαστοχήσει, θα έλεγα, και υπολείπεται των καταστατικών της αρχών και αξιών.
Όπως φάνηκε σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι πολίτες δεν είναι ευχαριστημένοι από την πορεία που έχει χαράξει η ΕΕ, της οποίας ο κεντρικός μηχανισμός μοιάζει να μην κατανοεί -ή ακόμα χειρότερα να μην υπολογίζει- ούτε τις προτεραιότητες, ούτε τα μείζονα προβλήματα των πολιτικών κοινωνιών της. Απαίτηση των καιρών είναι η ανοικοδόμηση της Ευρώπης με πυξίδα την πλήρη αυτονομία της. Προφανώς, για την επίτευξη του στόχου χρειάζονται πολιτικές ενεργειακής, τεχνολογικής, αμυντικής, επισιτιστικής αυτονομίας. Αλλά το θεμέλιο για να γίνουν όλα αυτά είναι η αναβίωση της ευρωπαϊκής πολιτικής και ηθικής παράδοσης. Και από την άλλη πλευρά οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και οι κοινωνία των πολιτών σε ΗΠΑ και Ευρώπη οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η Δύση δεν είναι μόνο ένας γεωγραφικός ορισμός, αλλά συνιστά μια γεωπολιτική δύναμη, και ένα σύστημα αξιών. Πάνω σε αυτές θεμελιώθηκαν κοινά συμφέροντα και αρχές, όπως το κράτος δικαίου, το ελεύθερο εμπόριο, η δημοκρατία, η αντίσταση στην τυραννία και η συνεργασία για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή. Η διατλαντική ατζέντα αδυνατίζει και διακυβεύεται η δυτική ενότητα δίχως ο ήχος των πλησιαζόντων γεγονότων να μπορεί να μεταφρασθεί σε ορθολογικές πολιτικές. Το ζητούμενο σε μια καινούρια στιγμή για το δυτικό κόσμο δεν μπορεί παρά να είναι ένα νέο συμβόλαιο Ευρώπης – ΗΠΑ. Το συμβόλαιο αυτό είναι η ρεαλιστική γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών του ελεύθερου κόσμου. Η κεντρική κατεύθυνση της Ευρώπης που έμεινε εκτός του σιδηρούν παραπετάσματος και πανηγύρισε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όπως αυτή συμπυκνώνεται στην ειδική σχέση μεταξύ Γηραιάς Ηπείρου και νέου κόσμου , μπορεί να διαταράσσεται από καιρό σε καιρό αλλά δεν επιτρέπεται να αφεθεί να διαρραγεί. Όπως ασφαλώς και η βασική επιλογή των προπατόρων μας , σε αυτόν εδώ τον τόπο, που δημιούργησε ακόμη περισσότερο στενούς δεσμούς συνεργασίας με τις ΗΠΑ μετά το τέλος της δοκιμασίας του εμφυλίου πολέμου, δεν πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση .
Ερωτηθείς για το ρόλο της Ελλάδας και τη σχέση της πατρίδας μας με την Τουρκία, ο Γιάννης Οικονόμου επεσήμανε ότι «η Τουρκία έχει καταφέρει να διαθέτει τεράστια παραγωγική δομή και να εξάγει μάλιστα βασικά αγαθά. Ελέγχει επίσης το νερό στη Μέση Ανατολή. Όσο περνά ο καιρός τίθεται θέμα ασυμμετρίας δυνάμεων με την Ελλάδα και τους άλλους γείτονές της, πλην Ισραήλ. Η Τουρκία μεθάει από την οιονεί ασυμμετρία και θέλει να διευρύνει το ζωτικό του χώρο προς όλες τις κατευθύνσεις. Το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και το Ιράκ. Και ίσως εκεί περισσότερο από ότι στην Μεσόγειο Μετά την καταστροφή της ιρανικής επιρροής, θέλει να υποκαταστήσει το Ιράν. Και φυσικά οι πετρελαιοπηγές στο Ιράκ είναι το μεγάλο στοίχημα. Διεξάγεται, σε διεθνές θεσμικό επίπεδο μάλιστα, μια συζήτηση σχετικά με το ρόλο της Τουρκίας. Η συζήτηση αυτή αφορά, προφανώς, την Ελλάδα, ως κράτος, αλλά και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οργανισμούς στους οποίους μετέχει η Ελλάδα. Η Τουρκία επιδιώκει στενότερη αμυντική και οικονομική συνεργασία με την ΕΕ ως αντάλλαγμα για την ενεργότερη συμμετοχή της στη νέα αρχιτεκτονική ευρωπαϊκής ασφάλεια. Φτάσαμε, μάλιστα, να συζητάμε για την ενδεχόμενη αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει αναπτύξει χιλιάδες στρατιώτες στη βόρεια Συρία και το Ιράκ, και περισσότερους που σταθμεύουν στο Κοσσυφοπέδιο, τη Σομαλία, την Κύπρο, το Κατάρ και το Αζερμπαϊτζάν. Παράλληλα, δεν διστάζει να προσφέρει ανοχή , αν όχι στήριξη σε κάθε είδους τρομοκρατικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις φανατικών Μουσουλμάνων.
Η συζήτηση αυτή φαίνεται να παραβλέπει μια πολύ βασική αρχή: ότι εδώ και αιώνες η Οθωμανική αυτοκρατορία και η Τουρκία αποτελούσαν πάντοτε μέρος των προβλημάτων της Δύσης και ποτέ μέρος των λύσεων. Τρανό παράδειγμα, στον 20ο αιώνα, υπήρξε η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων και φυσικά η εισβολή και η κατοχή στην Κύπρο. Όσο για τον 21ο αιώνα πια, η Τουρκία δεν στέκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας τόσο απέναντι στην Ελλάδα , όσο και απέναντι στο Ισραήλ, το οποίο αντιμετωπίζει με έντονη εχθρικότητα.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω, δεν προοιωνίζονται καλά για το μέλλον της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στην περίπτωση που καιροσκοπικά δοθεί στην Τουρκία μεγαλύτερη ευχέρεια από αυτή που έχει σήμερα».
