Με αφορμή τον θάνατο (αυτοκτονία) Υπαξιωματικού στην 114ΠΜ…
Αρχίζοντας από το αυτονόητο και-ακόμη περισσότερο-επιβεβλημένο, ότι η τιμή είναι το πρώτο και τελευταίο που επιβάλλεται στο πρόσωπο ενός νεκρού, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για αυτόχειρα, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες γιά τον Επισμηνία (ΟΑΑΔ) Β.Α. της 114ΠΜ, τότε ερωτήματα, όπως αυτά που έχουν τεθεί σχετικώς από ιστοτόπους που ειδικεύονται περί τα αμυντικά, εξειδικευμένα στρατιωτικά τελικώς θέματα, πρέπει να αποτελέσουν προφανώς αντικείμενο ενδελεχούς και εις βάθος ερεύνης, περιλαμβανομένης και της ΕΔΕ που ακολουθεί και σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και όχι μόνον.
Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο ότι η δημόσια παράθεση τέτοιων ερωτημάτων φωτίζει εξ ορισμού και από μόνη της τις συνθήκες μιάς τέτοιας απονεννοημένης ενέργειας, ει μή μόνον εάν πρόκειται γιά τη δημιουργία «κλίματος» προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, πράγμα προδήλως άσκοπο και αντιπαραγωγικό. Άλλωστε τυχόν φήμες, εικασίες ή αναπόδεικτες αναφορές δεν συνιστούν δυνάμει αντικειμενικά γεγονότα, πολλώ μάλλον όταν τελούν εν εξελίξει διαδικασίες που καλύπτονται από μυστικότητα προδικασίας, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που θα διαταχθεί τακτική ανάκριση. Αντιθέτως θετική και μόνον συνθήκη αποτελεί τα πράγματα να προχωρήσουν όπως πρέπει, κατά τα προβλεπόμενα.
Οι μόνες έγκυρες και βεβαίως τεκμηριωμένες απαντήσεις θα μπορούσε να προέλθουν από τους υπευθύνους που ορίζονται γιά την έρευνα, οι οποίοι καλούνται να διερευνήσουν τα πάντα προς κάθε κατεύθυνση και πλευρά, ορατή και μη, ακόμη και άγνωστη ή κεκαλυμμένη. Ποιοί θα το κάμουν αυτό στην ΠΑ; Ποιά αρχή του ΓΕΑ με στελέχωση, αρμοδιότητες και απαιτούμενη εξουσιοδότηση, αντίστοιχη π.χ. με την Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ;
Η σημερινή «εικόνα» φέρει την ΠΑ να μη διαθέτει από την περίοδο 2015-2017 και εντεύθεν μέχρι και σήμερα, στο απαιτούμενο κεντρικό επίπεδο του ΓΕΑ, Τμήμα επιφορτισμένο με τη διερεύνηση θεμάτων ασφαλείας σχετικών με το Προσωπικό, τις Υποδομές και τα Μέσα, επιλαμβανόμενο άμεσα και με τέτοια περισταστικά, όπως οι θάνατοι εντός Υπηρεσίας. Είχε δε αυτό το Τμήμα του Α’ Κλάδου του ΓΕΑ, το ΓΕΑ Α2/2, το συγκριτικό πλεονέκτημα/εγγύηση αντικειμενικής, αντικειμενικότερης έστω, ανεξάρτητης τελικώς, ερεύνης περιστατικών εντός στρατιωτικού περιβάλλοντος, δίχως να εμπλέκεται στις απαιτούμενες κατά περίπτωση έρευνες η κατά περίπτωση εσωτερική δομή διοίκησης/ιεραρχίας, ώστε να ταυτίζονται ελέγχοντες και ελεγχόμενοι.
Ωστόσο, στην περίοδο 2015-2017, το Τμήμα ΓΕΑ Α2/2, υπαγόμενο έως τότε στη Διεύθυνση Α2 του ΓΕΑ και δι’ αυτής εις τον Α’ Κλάδο ΓΕΑ του οποίου ο Διευθυντής αποτελεί εκ των πλέον στενών υφισταμένων του εκάστοτε Αρχηγού, καταργήθηκε δια της…. αναβαθμίσεώς του σε Διεύθυνση Προστασίας Δυνάμεων (κατά τα πρότυπα ΝΑΤΟ) (ΓΕΑ/Α6), όπου, πλέον, σε αυτό το υποβαθμισμένο επίπεδο, αυτές οι αρμοδιότητες περιορίσθηκαν σε ένα ολιγομελές Γραφείο, προδήλως αναντίστοιχου με τις φυσικές απαιτήσεις, σε σύγκριση με το καταργηθέν Τμήμα ΓΕΑ Α2/2. Όπως δε ήταν γνωστό από τότε, όλα αυτά προήλθαν σε συνέχεια σχετικών αριστερών ιδεοληπτικών εμμονών απόστρατου ΣΥΡΙΖΑίου Σμηνάρχου, ο οποίος μετείχε στην Πολιτική Ηγεσία του ΥΠΕΘΑ, με ΥΕΘΑ τον ΑΝΕΛάρχη Παν. Καμμένο και παρά την εκπεφρασμένη άποψη περί τού αντιθέτου από τον τότε ΥΦΕΘΑ.
Σχετικώς, λοιπόν, με το θάνατο-αυτοκτονία στην 114ΠΜ θα διεξαχθεί μεν ΕΔΕ, η οποία θα δώσει απαντήσεις και θα κατανείμει ευθύνες εν συνεχεία του σχετικού πορίσματος που θα συνταχθεί, στη διαδικασία σχολιασμού του. Ωστόσο δεν θα έχει προηγηθεί ή έστω δεν θα διεξαχθεί εκ παραλλήλου και η εξ ίσου ή και περισσότερο ανεξάρτητη διοικητική έρευνα από το ΓΕΑ, κορυφαία αρχή της ΠΑ, όπου υπάγεται η 114ΠΜ διά του ΑΤΑ. Μήπως είναι καιρός, λοιπόν, γιά ταχεία επιστροφή εις το παλιό, δοκιμασμένο επιτυχώς, πρότερο σχήμα του ΓΕΑ Α2/2, ώστε τα όποια τέτοια περιστατικά να φωτίζονται πλήρως και εις βάθος, ώστε να προλαμβάνονται καταστάσεις, παρά να προκύπτουν εκ των υστέρων με δραματικό τρόπο;
Η υπάρχουσα θετική εμπειρία από τη λειτουργία του Τμήματος Ασφαλείας του ΓΕΑ (Α2/2) αναφέρει άλλωστε ότι το Προσωπικό που υπηρετούσε σε αυτό είχε χειρισθεί επιτυχώς πάμπολλες υποθέσεις ειδικού χειρισμού (κλοπές υλικού, διακίνηση ναρκωτικών, θάνατοι εντός Μονάδων της ΠΑ, περιπτώσεις κατασκοπείας κ.ο.κ.), με τα στελέχη που, μετά από επαρκή υπηρεσία σε αυτό, είχαν αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία. Ωστόσο όλο αυτό το Προσωπικό απομακρύνθηκε με την κατάργηση του Τμήματος Α2/2, ενώ στο υποβαθμισμένο απλό γραφείο του ΓΕΑ/Α6 και στη θέση τους τοποθετήθηκαν στελέχη χωρίς πρότερη εμπειρία εις το αντικείμενο και με ανώτατο όριο παραμονής τα 3 έτη. Πώς, λοιπόν, σε αυτόν τον περιορισμένο χρόνο, να εκπαιδευθούν εις τα υπάρχοντα Σχολεία του ΓΕΕΘΑ και της ΕΛ.ΑΣ. κ.ο.κ και εν συνεχεία να αποκτήσουν επαρκή αντίληψη και εμπειρία επί του πεδίου, στον τόσο περιορισμένο χρόνο παραμονής τους σε μία τόσο ευαίσθητη Υπηρεσία;
Συμπληρωματικώς προς τα προηγούμενα, αναφέρεται, ότι, σε συνέχεια της ίδια απόφασης για κατάργηση του Γραφείου Ασφαλείας του ΓΕΑ, άλλαξε και η διαδικασία τοποθέτησης Προσωπικού εις τα Γραφεία Ασφαλείας των Μονάδων της ΠΑ. Ενώ μέχρι τότε το υπηρετούν Προσωπικό σε αυτά ετοποθετείτο απ’ ευθείας από το ΓΕΑ, η σχετική επιλογή μετέπεσε εις το επίπεδο των Διοικητών των Μονάδων, στην ευχέρεια των οποίων ανήκε πλέον και αυτή η επιλογή Προσωπικού, όπως και για το υπόλοιπο Προσωπικό που διοικούσαν. Έτσι, δι’ αυτού του τρόπου, η ηγεσία της ΠΑ απώλεσε τη δυνατότητα ενημέρωσης σε πραγματικό χρόνο για περιστατικά ειδικού χειρισμού εντός Μονάδων, τελικώς άμεσα του εκάστοτε Α/ΓΕΑ. Μία αντίληψη «τα εν Οίκω μη εν Δήμω» θα μπορούσε να συναντήσει εύφορο πεδίο…
Το όντως λεπτό θέμα που προέκυψε με τον τελευταίο θάνατο στην 114ΠΜ θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για αναθεώρηση των νυν ισχυόντων, ώστε πλευρές και πτυχές που σχετίζονται και με πιθανούς διοικητικούς χειρισμούς να τύχουν ανεξάρτητης και πλήρους διερεύνησης εις βάθος, με τρόπο υπεύθυνο και κυρίως θεσμικό, αντί των εύκολων διαρροών σε ΜΜΕ.
Και εν πάση περιπτώσει, συμπληρωματικώς προς όλα αυτά, ο Στρατός Ξηράς και το Πολεμικό Ναυτικό, όπου ουδέποτε «ακούμπησαν» τα αντίστοιχα Γραφεία Ασφαλείας που συνεχίζουν να διαθέτουν, ουδέν έχασαν. Άλλωστε δεν είναι οι ιδεοληψίες και οι μονομανίες που κρίνουν τον πραγματικό «εκδημοκρατισμό» στις ΕΔ, αλλά οι κατευθύνσεις που διέπουν τη λειτουργία τους, εις πείσμα του θορύβου γραφικών ενίων για «κατάργηση των Α2», μετά την πτώση του ανώμαλου καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967.
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
