Αντιμετώπιση των προβλημάτων ή παράδοση και αποδοχή της μοίρας μας;
Οι μέρες είναι δύσκολες και τα προβλήματα πολλά και δυστυχώς, συνεχόμενα και επαναλαμβανόμενα, όπως και οι τραγωδίες.
Γι αυτό δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί, μηδενιστές και αφοριστικοί.
Θα πρέπει όμως να σταματήσουμε να κάνουμε απλά διαπιστώσεις και να σηκώνουμε με αμηχανία, αδιαφορία ή ανημπόρια τα χέρια ψηλά.
Όσον αφορά την κλιματική αλλαγή έγραφα πριν χρόνια ( Με Περίσκεψη):
΄΄ Σύμφωνα με όλες τις έρευνες τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια έχουμε ξοδέψει περισσότερους πόρους (του πλανήτη), από ότι σε όλη την υπόλοιπη περίοδο της παρουσίας του άνθρωπου πάνω στη γη.
Μπορεί κανείς να παραθέσει χιλιάδες μελέτες και απόψεις γιατί συνέβη αυτό, αλλά η εξήγηση μπορεί να είναι πιο απλή από αυτή που φανταζόμαστε.
Το κυρίαρχο στη δύση, που δυστυχώς επεκτάθηκε και στην ανατολή, μοντέλο (οικονομικής ) ανάπτυξης και μεγέθυνσης, αποτελεί κατά τη γνώμη μου τη βασική αιτία αυτής της υπερεκμετάλλευσης των πόρων, ( καθώς και της ρύπανσης και της καταστροφής του περιβάλλοντος).
Η αδιάκοπη και μανιακή δημιουργία νέων αναγκών και η αλυσιδωτή συνέπεια της ταχείας κάλυψης αυτών ( φυσικά για όσους μπορούν να διαθέσουν χρήματα για να τις
ικανοποιήσουν) είναι κάτι που μπορούμε να θέσουμε ως βάση στον προβληματισμό μας.΄΄
Η λύση λοιπόν που μπορεί να προτείνει σήμερα κανείς έχει να κάνει με την
΄΄ πρόταξη κάλυψης των βασικών ανθρώπινων αναγκών κι όχι τη δημιουργία ( επίπλαστων) ψευδοαναγκών, μόνο και μόνο για την εξασφάλιση υπερκέρδους.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει οι κοινωνίες να προσέξουν ιδιαίτερα που κατευθύνονται οι πόροι και ποια είναι η προτεραιότητα κάθε φορά για την καλύτερη αξιοποίησή τους.
Για παράδειγμα, πόση προτεραιότητα μπορούν (και πρέπει) να αποτελούν οι τεράστιες δαπάνες για τον πόλεμο, σε σύγκριση με αυτές που διατίθενται παγκοσμίως για την παιδεία;
Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η επένδυση στην παιδεία θα κάνει στο μέλλον αχρείαστες τις δαπάνες για τον πόλεμο;΄΄
Κατά συνέπεια βλέποντας και διαβάζοντας όλες αυτές τις δικαιολογίες για την αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές ( Ηλεία, Μάτι, Ρόδο, Εύβοια, Έβρο κλπ) , τις πλημμύρες ( Πήλιο, Θεσσαλία, Λαμία κλπ), ακόμη και να αποτρέψει τραγωδίες ΄΄τεχνικής φύσεως΄΄( Τέμπη) ή έλλειψης παιδείας, ενσυναίσθησης, υπευθυνότητας ή απλά ανθρωπιάς ( Αντώνης), μπορεί να σκεφτεί κανείς:
΄΄έχει νόημα να υφίσταται οργανωμένη κοινωνία;΄΄
Κατά τη γνώμη μου ΝΑΙ, καθότι αυτή η ανάγκη είναι αρχέγονη.
Αλλά πρέπει να αλλάξουμε πολλά:
Nοοτροπία, τρόπο σκέψης, λειτουργίας, δράσης και τελικά ζωής.
Λένε πολλοί ΄΄ μα δεν βλέπετε τα ίδια γίνονται και σε άλλες χώρες΄΄. Η απάντηση είναι ναι αλλά η Χώρα μας εδώ και χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με διάφορες και συνεχόμενες κρίσεις.
Οι κρίσεις αυτές, παρόλο που σαφώς επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες ( παγκοσμιοποίηση, ενέργεια/πόλεμοι, επιδημίες, κλιματική αλλαγή κλπ), είναι κυρίως εσωτερικής αιτιολογίας, με κυριότερη την δομική αδυναμία της ΄΄κρατικής μηχανής΄΄ και των πολιτικών ηγεσιών, κυρίως των κυβερνητικών παραγόντων, να αντιληφθούν καταρχήν τη κρισιμότητα και τη βαρύτητα των προβλημάτων της εποχής και να σχεδιάσουν κατά δεύτερον τα μέτρα για την αντιμετώπισή τους.
Τα προβλήματα έχουν επισημανθεί από χρόνια.
Αυτό που απομένει είναι να βρούμε τις λύσεις με τα μέσα και την τεχνογνωσία που έχουμε σήμερα.
Με εκπόνηση μακροπρόθεσμου στρατηγικού σχεδίου αντιμετώπισης αυτών των σύγχρονων προκλήσεων κι όχι με ΄΄μπαλώματα΄΄, στολισμούς και ψευτοπαλληκαρισμούς.
Αυτά δεν λύνουν τα πολυσύνθετα και πολυπαραγοντικά προβλήματα.
Απαιτείται γνώση, σοβαρότητα και ικανά πρόσωπα. Δεν θα βαρεθώ να τα γράφω ούτε να τα λέω.
Ας προσέχουμε όλοι τις επιλογές μας. Ουδείς σήμερα είναι άμοιρος ευθυνών.
Οι καιροί ου μενετοί.
