Οι δύο ταχύτητες του Καλοκαιριού
Σε γιορτή λήξης Κατηχητικού Σχολείου, ενόψει των σχολικών καλοκαιρινών διακοπών, είχε λεχθεί κάποτε μια ιστορία:
Ένα μικρό παιδί, λίγο πριν βουτήξει στη θάλασσα, ψάχνει στην παραλία κάποιον να του εμπιστευθεί το ρολόι και το μικρό του πορτοφόλι. Βλέπει ένα άλλο παιδί που παίζει με την άμμο. Το πλησιάζει και το ρωτά: «Πηγαίνεις στην Εκκλησία;». Στην καταφατική του απόκριση του δίνει να φυλάξει τα υπάρχοντά του καθώς νιώθει στο πρόσωπο του άλλου παιδιού σιγουριά και εμπιστοσύνη.
Μαζί με ότι άλλο θα ήθελε να φανερώσει αυτή η ιστορία είναι φανερό ότι παρουσιάζει και μία επιπλέον εικόνα.
Ακόμα και το καλοκαίρι. Ακόμα κι αν κολυμπώντας στη θάλασσα και παίζοντας στην ακροθαλασσιά έχουμε απωθήσει «πάσαν βιοτικήν μέριμναν», έχουμε, δηλαδή, αποδιώξει κάθε σκοτούρα, δεν παύουμε να είμαστε οι Άγιοι των πρώτων μετά Χριστόν χρόνων, οι σημερινοί Χριστιανοί. Δεν παύουμε να έχουμε σφραγίδα Πνεύματος Αγίου. Κι όχι μόνον αυτό. Ο κόσμος δεν θα σταματήσει να αναζητά εμπίστους ανθρώπους, σωστούς χριστιανούς, κάπου να στηριχτεί στην ανασφάλειά του, να στεγάσει την αγωνία του.
Ποιός, όμως, ο λόγος να τα θυμόμαστε όλα αυτά λίγο πριν ή κατά τις διακοπές;
Κανένας άλλος, παρ΄ εκτός από την υπόμνηση, ότι και κατά την περίοδο των διακοπών δεν παύουμε να είμαστε χριστιανοί. Η πίστη, ως γνωστόν, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρουτίνα, εγκλωβισμένη στην όποια μονοτονία της ζωής. Συνεχίζεται η λειτουργική ζωή και οι λατρευτικές ευκαιρίες, συνεχίζονται οι νηστείες και η προσευχή, συνεχίζονται και οι γιορτές. Οι διακοπές, συνεπώς, δεν αφορούν την πνευματική ζωή γιατί δεν σχετίζονται μ΄ αυτή. Κι όμως. Συχνά διαπιστώνουμε όλοι μας πως, φιλακόλουθα, κατά τ΄άλλα, μέλη της Εκκλησίας μας, τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές του καλοκαιριού τις «τιμούν» μέσα από τα σκεπάσματά τους, μετά από θορυβώδεις νύχτες. Παιδιά των Κατηχητικών Σχολείων και του Ιερού, κάνουν την επανεμφάνισή τους στην Εκκλησία τον Σεπτέμβριο, με την έναρξη των σχολείων.
Ας μην αφήνουμε, λοιπόν, την ταυτότητα τού πιστού στο σπίτι φεύγοντας για διακοπές. Κι ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το Φθινόπωρο θα μπορέσουμε χωρίς κόστος να επιστρέψουμε στις, τόσο λανθασμένα τιτλοφορούμενες από πολλούς, «θρησκευτικές μας υποχρεώσεις».
Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή πού μία θεϊκή, σίγουρα, συγκυρία έφερε να συμπί-πτει για την περιοχή μας, την Ελλάδα, η ανάπαυλα, τα λεγόμενα «μπάνια του λαού», η ζωή, δηλαδή, στη μικρή ταχύτητα, με μία λειτουργική ζωή σε υψηλές ταχύτητες. Η κα-τανυκτική και παρακλητική περίοδος του Δεκαπενταυγούστου, η Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού και το λεγόμενο «Πάσχα του καλοκαιριού», η Κοίμηση, δηλαδή, της Υπεραγίας Θεοτόκου έχουν την ευθύνη για την άνοδο του θερμομέτρου της πνευ-ματικότητας.
Τελειώνοντας, να αναφέρουμε και κάτι που έγραψε, πριν από κάποιες δεκαετίες, ένας σημαντικός γάλλος συγγραφέας, ο Ζακ Λακαριέρ: «Το πρόβλημα του τουρισμού σε μιά μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, είναι να μπορέσει να πουλήσει τον ήλιο της, χωρίς να πουλήσει την ψυχή της».
