Θεατρική Παράσταση «Η γυναίκα της Ζάκυνθος» στο Αιάντειο ανοιχτό Θέατρο του Δήμου Λοκρών

Ο Δήμος Λοκρών σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και τον Ο.Π.Α.ΣΤ.Ε, σας προσκαλεί στην θεατρική παράσταση « Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ», του Διονύσιου Σολωμού σε διδασκαλία- σκηνοθεσία του κ. Δήμου Αβδελιώδη με ερμηνεία την καταξιωμένη ηθοποιό κ. Κατερίνα Γκατζόγια.

Το έργο διαδραματίζεται στη Ζάκυνθο, με αφορμή το συναίσθημα φόβου που κατέκλυσε τον Διονύσιο Σολωμό, όταν είδε μια δύσμορφη, εμπαθή Γυναίκα του νησιού, να βρίζει με μανία κατάμουτρα κάποιες Γυναίκες από το πολιορκημένο Μεσολόγγι, όταν της ζήτησαν τρόφιμα για τους έγκλειστους άνδρες τους. Το γεγονός αυτό προκάλεσε απογοήτευση και οδύνη στον Ποιητή που δεν μπόρεσε να υπερασπισθεί επί τόπου αυτές τις Μεσολογγίτισσες.

Γράφοντας αυτό το έργο λυτρώνεται και συγχωρεί τον εαυτό του, γιατί ανίχνευσε και είδε πόσο παραπλανητικό ήταν το συναίσθημα του φόβου του απέναντι σ’ αυτή τη Γυναίκα, την οποία νόμιζε ως υπόσταση του «κακού»-, αφήνοντάς μας έτσι μια διαχρονική παρακαταθήκη ανθρωπισμού και αυτογνωσίας.

Με τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» είναι η πρώτη φορά που στρέφει την προσοχή του αποκλειστικά στον ίδιο του τον εαυτό, για να καταλάβει τι είναι αυτό που τον φοβίζει. Έτσι καταφέρνει να μας κάνει κι εμάς να νοιώσουμε πως αυτό που μας τρομάζει και το εκλαμβάνουμε σαν «κακό» δεν είναι αυτό που βλέπουμε ή ακούμε, αλλά ο λάθος τρόπος που το διαχειριζόμαστε.

Ποιητική Αδεία λοιπόν, «δανείζεται» το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου του ιερομόναχου που ήταν ιστορικό πρόσωπο κι έζησε έως τα 172 του χρόνια σ’ ένα μοναστήρι της Ζακύνθου για να κοιτάξει μέσα απ’ τα μάτια ενός Αγίου το «κακό», που εδώ ταυτίζεται μ’ αυτήν την δύσμορφη και βάναυση Γυναίκα της Ζάκυθος όταν την είδε ν’ αποδιώχνει εξευτελιστικά τις πρόσφυγες γυναίκες του Μεσολογγίου.

Το ότι κοιτάζει μέσα απ’ τα μάτια ενός Αγίου, απελευθερώνει τον ποιητή Σολωμό και τον μεταφέρει σαν πνεύμα, να βλέπει τις τελευταίες στιγμές αυτής της Γυναίκας.

Μέσα σ’ αυτόν τον λίγο χρόνο διαπιστώνει, πως η Γυναίκα που όλοι φοβούνταν σαν «το απόλυτο κακό», όχι μόνο δεν είχε καμιά τέτοια δύναμη, αλλά απεναντίας ζούσε η ίδια μέσα στον φόβο και την σύγχυση.