Τούτες τις μέρες…
Άρθρο της εκπαιδευτικού Λουκίας Λουκαδάκου.
Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος….
(Γ. Ρίτσος, Καπνισμένο Τσουκάλι)
Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει… γράφει ο ποιητής, εμάς σήμερα όμως μας κυνηγάει ένας αόρατος εχθρός, ένας ιός, που κανείς δεν γνωρίζει από πού και πως ήρθε στη ζωή μας κι απ’ την άλλη μας κυνηγάει η ίδια η ζωή. Η ζωή που αφήσαμε στην άκρη και που δεν ξέρουμε αν θα την ξαναβρούμε, όπως την αφήσαμε. Μας κυνηγάει ο εαυτός μας, που φοβάται αλλά δεν το δείχνει, οι σκέψεις, τα όνειρα, οι αναμνήσεις, η φυγή, οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις, όλα όσα αφήσαμε και όλα όσα ζούμε.
Και μπορεί να μην υπάρχει γύρω μας συρματόπλεγμα, όμως οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις υψώνονται σαν τείχη κλείνοντάς μας σε ένα σπίτι, που στην καλύτερη των περιπτώσεων έχει μπαλκόνι. Όσο να προσπαθούμε να διασκεδάσουμε αυτή την κατάσταση, να αποκωδικοποιήσουμε τις αιτίες, να δικαιολογήσουμε τα συμβάντα, πάντα μέσα μας κάτι μας οδηγεί στην αντίδραση.
Η φράση «για το καλό σου» χιλιοειπωμένη, από τη μάνα μας που μάλωνε και έδερνε, μέχρι κάθε είδους φασιστικό καθεστώς. Πόσες φορές για το καλό της η ανθρωπότητα δεν αιματοκύλησε τη γη και εξοντώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στο όνομα αυτού του καλού. Για το καλό τους γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Κι αυτοί που πέθαναν κι αυτοί που επέζησαν. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο για κανέναν …
Τίποτα, από ό,τι φαίνεται, δεν θα είναι το ίδιο ούτε για μας…
Τώρα, θα πει κάποιος ότι δεν είναι η ώρα για αντίδραση και πως η κατάσταση απαιτεί υπευθυνότητα, υπακοή και πειθαρχία. Συμφωνώ απόλυτα. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να διαχειριστεί κανείς την απομόνωση, τον εγκλεισμό, πόσο μάλλον την αναστολή της ζωής του. Αναστολή μια λέξη που αποτυπώνει τη σημερινή κατάσταση. Αναστέλλεται η ζωή μας μέχρι νεωτέρας…
Τούτες τις μέρες …λοιπόν, τις μοναχικές και συνάμα πολύβουες, τούτες τις μέρες που η ζωή παίρνει άλλο χρώμα, τούτες τις μέρες που κυλούν αργά και βασανιστικά για κάποιους και γρήγορα κι ασθματικά για άλλους, ας βρούμε το βηματισμό και την οδό που θα μας παρασύρει μακριά, τόσο που όλα θα γίνουν μικρά κι απροσδιόριστα ώστε να μας κάνουν να ηρεμήσουμε και να ατενίσουμε το μέλλον με άλλο βλέμμα.
Τούτες τις μέρες, που ο ιός μας κυνηγάει, και που όλα μοιάζουν ξένα, πρωτόγνωρα και περίεργα , που οι άνθρωποι χάνουν τα γνώριμα πατήματά τους, που ανησυχούν και φοβούνται, τούτες τις μέρες ας τις αφήσουμε να μας οδηγήσουν στο αύριο που ξημερώνει, όποιο κι αν θα είναι αυτό.
Τούτες τις μέρες ας κουβεντιάσουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά
Καταλαβαινόμαστε τώρα…