H Λίβερπουλ δεν εγκατέλειψε το 2005, εσύ γιατί να το κάνεις;
Ήταν Μάιος του 2005
. 25η μέρα του μηνός. O ήλιος βρισκόταν στον αστερισμό των Διδύμων (και ξέρεις τι εστί Δίδυμος στην αστρολογία; Θα μάθεις όταν σου αναλύσω πως από την κόλαση φτάνεις στον παράδεισο μέσα από αυτές τις γραμμές). Τοποθεσία Κωνσταντινούπολη. Στάδιο Κεμάλ Ατατούρκ. Αντίπαλοι η Λίβερπουλ του μεγάλου Στήβεν Τζέραρντ από τη μία και η Μίλαν των πολλών αστεριών από την άλλη. Η ατμόσφαιρα πανηγυρική. Κανένας όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Μόλις στο πρώτο λεπτό το στάδιο που βρίσκονταν οι φίλοι των Κόκκινων παγώνει όταν η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα του Ντούντεκ από το πόδι του Ερνάν Κρέσπο. Δεν θα κάνω αθλητική ανάλυση δεν είναι ο σκοπός μου αυτός εξάλλου.Να μην τα πολυλογώ μέχρι το ημίχρονο το σκορ ήταν 3-0 υπέρ της Μίλαν.Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Ο Τζέραρντ δεν αφήνει την ομάδα του ξεκρέμαστη και στο 54’ κάνει το 3-1, αμείλικτος ο Σμίτσερ στο 56’ κάνει το 3-2 με κεραυνοβόλο σουτ και η μπάλα ξεγλιστρά σαν χέλι από τα χέρια του Ντίντα. Κάποιοι άρχιζαν να πιστεύουν στην ανατροπή.
Ο ποιο ενθουσιώδης φίλαθλος ονειρευόταν ως και την κούπα και κάπου στο 60’ έρχεται το 3-3.Το ματς είχε πάρει φωτιά. Η κόλαση είχε γίνει παράδεισος. Το τέλος βρίσκει την Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Ευρώπης ύστερα από την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλντυ.
Αυτά τα έχετε σίγουρα ξαναδιαβάσει πάμε να δούμε πως επηρέασαν όλα αυτά την ψυχή ενός παιδιού έντεκα χρονών.
Όπως και το 2004 που η Ελλάδα κατέκτησε το Euro έτσι κι εδώ τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Ακόμα όταν με ρωτάνε μιλάω γι`αυτό το θαύμα της Κωνσταντινούπολης και με γεμίζει με συναισθήματα αισιοδοξίας πως όλα μπορούν να συμβούν και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Πολλές φορές μπορεί να βρισκόμαστε πεσμένοι στα Τάρταρα και να βασανιζόμαστε για πράγματα που μας απασχολούν αλλά το φως βρίσκεται πάντα στην άκρη του τούνελ.
Όπως και η Λίβερπουλ έτσι κι εμείς νιώθουμε έντονα το συναίσθημα της απογοήτευσης, νιώθουμε πως προδώσαμε τους ανθρώπους που πιστεύουν σε εμάς,πως αποτύχαμε να δώσουμε υπόσταση στις αξίες,τις αρχές μας, με αποτέλεσμα να αμφιβάλλουμε αν πράξαμε το σωστό και στην τελική αν είμαστε άξιοι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τους κώδικες που πλάσαμε.
Πιάνουμε τον εαυτό μας υπόλογο σε καταστάσεις και μπλοκάρουμε το «είναι» μας,ενοχές και τύψεις μας κατακλύζουν λογοκρίνοντας με τρόπο καταδικαστικό και εριστικό τον εαυτό μας,ένας ατέρμων κύκλων πνευματικής σκοτοδίνης και συναισθηματικής λογοκρισίας.
Το μόνο που σκεφτόμαστε είναι ένα στιγμιότυπο το οποίο ανακυκλώνεται μέσα μας σε μια αέναη πάλη ενοχών.
Είναι πολύ όμορφο κάποιος να έχει αρχές και ηθικούς κώδικες και είναι τίμιο και ειλικρινές να τους υπηρετεί. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν άνθρωπο που δεν είναι εγωιστής αλλά αλτρουιστής. Το πρόβλημα είναι όταν αυτό το πράγμα γίνεται εμμονή και έχουμε ενοχές για το παραμικρό μπλοκάροντας στην ουσία εμάς τους ίδιους.
Αν ρωτούσες τους παίχτες της Λίβερπουλ από τον πιο ψυχαναγκαστικό μέχρι τον πιο γενναίο δεν θα υπήρχε ένας να πει το αντίθετο.
Όλοι τους νιώθανε απογοητευμένοι και υπόλογοι απέναντι στους οπαδούς. Όμως όλα αυτά πολλές φορές μας δίνουν δύναμη να πεισμώσουμε και να απαλλαγούμε από το δαίμονα που μας σκοτώνει την ψυχή,καθώς το λιβάνι της αξιοπρέπειας(του δυνατότερου ανθρώπινου συναισθήματος)ξορκίζει αυτό το δαιμόνιο και μας κατακλύζει με δύναμη να μην εγκαταλείψουμε και να κατανοήσουμε πως έρχονται στιγμές οι οποίες αξίζει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.
Να παλέψουμε γι`αυτό που μας αξίζει με βάση τις εμπειρίες που αποκομίσαμε. Και εκεί στη γωνία το θαύμα που τόσο καιρό δεν πιστεύαμε πως υπάρχει,μας περιμένει,η ελπίδα και λύτρωση.
Μας περιμένουν οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας στήριξαν στις πιο δύσκολες στιγμές μας,οι φίλοι μας,η οικογένειά μας,όλοι αυτοί που πίστευαν σε εμάς και που με την αγάπη τους μας κάνουν να ξεχνάμε τις ανασφάλειες και τις ενοχές μας.
Ο Ράφα Μπενίτεθ και οι οπαδοί των Κόκκινων μείνανε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης δίπλα σε αυτή την ιδεολογία που πιστεύανε και αυτή δεν είναι άλλη από την αγαπημένη τους ομάδα.Για την ομάδα που έκλαψαν και γέλασαν.
Όσο ποτίζεις με δύναμη ψυχής αυτό που πιστεύεις τόσο πιο δυνατό το κάνεις.
Η ενέργεια στις κερκίδες έφτασε μέχρι τα πιο άδυτα σημεία της ψυχοσύνθεσης των παιχτών,όπως μέχρι τα άδυτα της ψυχής μας φτάνει η δύναμη των ανθρώπων που νοιάζονται για εμάς όταν μας βλέπουν να έχουμε ακολουθήσει έναν δρόμο που μας πληγώνει και προσπαθούν να μας δώσουν κουράγιο υπενθυμίζοντας μας ποίοι είμαστε πραγματικά.
Κάθε φορά που θα δω τα στιγμιότυπα του αγώνα στο μυαλό μου γυρίζουν προσωπικές αναμνήσεις όμως στο τέλος γεμίζω με αισιοδοξία.
Γι`αυτό και το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα των μεγάλων συγκινήσεων.
Εκείνη τη βραδιά έγινε αυτό που κανένας δεν πίστευε,αλλά έκανε τελικά πλήθος ανθρώπων να πιστέψουν πως όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να πεισμώσεις και να μην δίνεις βάση στην απογοήτευση που σε κατακλύζει.
Ενοχές θα αποκτήσουμε πολλές φορές και θα τις αφήσουμε να μας βασανίζουν,το μόνο που χρειάζεται όμως είναι να μην μείνουμε στάσιμοι εκεί και όσο δύσκολο κι αν είναι,να μεστώσουμε μέσα μας τα συναισθήματα μας,να αφαιρέσουμε ότι δεν χρειάζεται,να κρατήσουμε την ουσία και να συνεχίσουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο όπως και η Λίβερπουλ χωρίς να πάψουμε να πιστεύουμε στιγμή σε αυτό το θαύμα.
Εκείνη η βραδιά είναι όλη μας η ζωή αποτυπωμένη μέσα από έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
WE NEVER WALK ALONE!!
