Η ψυχοσύνθεση του χρόνου
Τι είναι τελικά ο χρόνος; Με έναν σύντομο ορισμό είναι η προσπέλαση των αναμνήσεων, με λίγα λόγια κάθε φορά που περνάει ένα δευτερόλεπτο ότι συνέβη σε αυτό το απειροελάχιστο χρονικό διάστημα ανήκει στο παρελθόν καθώς ο χρόνος το άφησε πίσω του.
Αυτά που δημιουργούνται μέσα σε ένα χρονικό διάστημα είναι οι αναμνήσεις ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την βρώση ενός φαγητού, μια φράση που είπαμε, ως και την διάσπαση μιας μάζας ώστε να εκληθεί μια ενέργεια. Για παράδειγμα αν κάποιος μας προσβάλλει ,μένει χρονικά στην τελευταία παρελθοντική στιγμή που πέρασε, η απάντηση που θα του δώσουμε θα είναι η εκκίνηση μιας νέας χρονικής αλληλουχίας με αποτέλεσμα ο χρόνος να μην μένει ποτέ στάσιμος.
Αυτά μας δίνουν το δικαίωμα να δημιουργούμε μια χρονομηχανή μέσα στον εγκέφαλο μας. Μην σας ακούγεται παράξενο καθώς ότι έχει αποθηκεύσει ο εγκέφαλος μας μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το ανασύρουμε από το ασυνείδητο στο υποσυνείδητο κάνοντας στην ουσία μια αντίστροφη εγκεφαλική λειτουργία.
Όπως γνωρίζουμε ο χρόνος είναι ένα διάνυσμα, αν προσθέσουμε διάφορα διανύσματα μεταξύ τους δημιουργούμε έναν χώρο, τον χωροχρόνο. Όταν εγώ θέλω να σηκωθώ, να πλύνω τα δόντια μου, να χτενίσω τα μαλλιά μου,κάνω μια σειρά από χρονικές κινήσεις οι οποίες εμπεριέχονται μέσα σε έναν νοητό χώρο.
Κάθε άνθρωπος σαν υπόσταση δημιουργεί έναν χώρο και του δίνει ώθηση να κυλήσει μέσα από κινήσεις δημιουργώντας αποστάσεις και καλύπτοντας τες.
Mε λίγα λόγια καθένας από εμάς δημιουργεί έναν χωροχρόνο. Aν προσθέσουμε όλους τους χωροχρόνους μαζί δηλαδή όλες τις υποστάσεις δημιουργούμε ένα σύμπαν.
Αν το φράγμα αυτού του χώρου και του χρόνου διασπαστεί δηλαδή αν καταφέρω να σπάσω αυτές τις αλληλουχίες τότε σημαίνει πως μπορούμε να τηλεμεταφερθούμε.
Τι σημαίνει όμως διάσπαση του χωροχρόνου; Μέσα σε αυτό τον χώρο η ενέργεια και η εντροπία (μονάδα μέτρησης της αταξίας) δημιουργεί «τοίχους» (ας το σκεφτούμε όλο αυτό που περιγράφουμε σαν έναν κύβο όπου οι πλευρές του είναι πύλες) όταν κάποιος σπάσει το φράγμα του χρόνου και καταφέρει να βρεθεί έξω από αυτόν τον κύβο τότε μεταφέρεται σε άλλη διάσταση! Ναι καλά ακούσατε σε άλλη διάσταση! Δηλαδή σε άλλη περιοχή όπου τα διανύσματα του χρόνου έχουν διαφορετικό μέτρο και κατεύθυνση.
Κάπως έτσι και ο εγκέφαλος δημιουργεί χρονικές πύλες όπου οι σκέψεις μπορούν να μεταφερθούν από ένα νοητικό επίπεδο σε ένα άλλο σπάζοντας τα χωροχρονικά πεδία που δημιουργεί ο εγκέφαλος μας δηλαδή κάθε τρεις και λίγο δημιουργείται μέσα μας ένα μικρό CERN.
Εμείς δίνουμε σήμα να μεταπηδήσει μια σκέψη από ένα νοητικό επίπεδο σε ένα άλλο και σε αυτό οφείλεται αυτό που αναφέραμε παραπάνω για την «εγκεφαλική χρονομηχανή». Οι άνθρωποι για παράδειγμα που πάσχουν από σχιζοφρένεια έχουν την ικανότητα να σκέφτονται πολλά ασύνδετα πράγματα μεταξύ τους δηλαδή να μεταπηδούν ακατάπαυστα από ένα πεδίο χρόνου σε ένα άλλο.
Μην νομίζετε και η σκέψη είναι μια χρονική λειτουργία με ημερομηνία λήξης,καθώς μπορείς να σκεφτείς κάτι τώρα και μετά από λίγο να το ξεχάσεις γιατί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα μπορεί να εισήλθαν νέα ερεθίσματα που αλλοίωσαν την αλληλουχία και την πορεία του χρόνου με αποτέλεσμα να του αλλάξουν κατεύθυνση.
Να μην ξεχνάτε πως τα διανύσματα έχουν κατεύθυνση η οποία τροποποιείται. Όσο επιστημονικά κι αν ακούγονται αυτά με τα διανύσματα άλλο τόσο απλά καθημερινά είναι. Σκεφτείτε αυτό που σας είπα με τι σκέψεις μας και πόσο εύκολα μπορούν να ξεχαστούν ή να διαιωνίζονται.
Ένα άτομο με σχιζοφρένεια βιώνει ένα πράγμα όπως μια ασφάλεια,όσο περισσότερα ρεύματα πέσουν πάνω της τόσο πιο πολύ κινδυνεύει να βραχυκυκλώσει.Η σωρεία σκέψεων λοιπόν είναι μια αλλεπάλληλη εκπομπή ηλεκτρικών σημάτων δηλαδή σκέψεων (και η σκέψη ηλεκτρικό σήμα είναι που μεταποιείται) οι οποίες πέφτουν πάνω σε μια ασφάλεια, τον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα αν δεν μπορούν οι νευροδιαβιβαστές μας να της ελέγξουν να καίμε τη φλάντζα μας.Μην ξεχνάμε τη φράση «Μου έκαψες το κεφάλι».
Ο χρόνος όπως είπαμε είναι η συνεχείς προσπέραση αναμνήσεων, οι οποίες είναι οι μαζεμένες σκέψεις των ετών στη ζωή ενός ανθρώπου.Παρόλο που συνειδητά επιλέγουμε να σταματάμε το χρόνο εκείνος κυλάει με αποτέλεσμα να μένουμε εμείς στάσιμοι ακόμα κι αν εμείς πιστεύουμε πως τον σταματάμε.Γι`αυτό οφείλουμε να δημιουργούμε αλληλουχία στιγμών.
Ακόμα και η ανεπιθύμητη σκέψη είναι ορμονική λειτουργία του εγκεφάλου η οποία όμως θεωρείται «ξένο σώμα» της δημιουργίας που προσπαθούμε εμείς να επιβάλλουμε στη σκέψη μας και της εγκεφαλικής δραστηριότητας με αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή να επέρχεται νοητικός διχασμός. Πως τον αποφεύγουμε? Απλά εξωτερικεύοντας τον με μια ενέργεια!
Ο άνθρωπος παλεύει συνεχώς να ξεπερνάει τις αναμνήσεις του, διότι υποσυνείδητα παρακινείται από αυτές με αποτέλεσμα να αποκτάει ενοχές. Η ενοχή είναι μια χρονική επανάληψη την οποία αναμασάει το ασυνείδητο το οποίο είναι η πηγή μεταφοράς πληροφοριών στο υποσυνείδητο. Τα αντανακλαστικά του υποσυνείδητου γίνονται συνειδητές πράξεις. Για παράδειγμα να ανοίξω την πόρτα.
Παλεύουμε σε όλη μας τη ζωή να ξεφύγουμε από τον χρόνο και πέφτουμε διαρκώς στην ίδια χρονική επανάληψη. Συνέπεια; Να αγχωνόμαστε να προλάβουμε αυτό που τρέχει συνεχώς. ‘Οπως ανέφερε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν στην θεωρία της σχετικότητας. Δηλαδή επικεντρωνόμαστε όλη μας τη ζωή πως θα σπάσουμε το φράγμα του χωροχρόνου ώστε να προλάβουμε το μέλλον γιατί αυτή είναι η ενδόμυχη σκέψη κάθε ανθρώπου ,ο φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι.
Όπως έλεγε και ο μεγάλος λογοτέχνης Χάουαρντ-Φίλιπς Λάβκραφτ ο άνθρωπος φοβάται αυτό που του φαντάζει άγνωστο και επειδή το μέλλον μας δημιουργεί μια αβεβαιότητα λόγω ότι δεν είμαστε μέντιουμ να το γνωρίζουμε φοβόμαστε με συνέπεια όλα αυτά να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας ως ανασφάλειες.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Ο χρόνος πάντα θα περνάει το θέμα είναι πως μπορούμε να τον εγκλωβίζουμε σε μικρές στιγμές που θα μας βοηθάνε να γινόμαστε ευτυχισμένοι χωρίς να δίνουμε τροφή στις ενοχές μας να μεταπηδάνε νοητικά επίπεδα και να μας κατατρώνε την ψυχή.
