Το πρόγραμμα του bm-festival από 16-22 Ιουλίου
Αυλίδα τόπος μύθου και ιστορίας, τόπος οχυρός. Η κ. Νάνσυ Ψάλτη, Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φωκίδας, ο κ.Πέδρο Ολάγια, Ελληνιστής Συγγραφέας, η κ. Μαρία Δούση και ο κ.Μιχαήλ Νομικός, Καθηγητές στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Α.Π.Θ. και Ομάδα Εργασίας του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Εύβοιας μιλούν για την Αυλίδα του χτες του σήμερα και του αύριο, σήμερα Τρίτη 9,15.
Τετάρτη 18 ΙουλίουΗ ομορφιά της συμμετρίας και το εγκώμιο της ατέλειας
Ο αστροφυσικός Αντώνης Αντωνίου επιχειρεί με εκλαϊκευτικό τρόπο να προσεγγίσει την έννοια και τη λειτουργία της συμμετρίας στο φυσικό κόσμο.
Η λέξη συμμετρία είναι αρχαιοελληνική και χρησιμοποιείται σχεδόν αυτούσια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αρμονία, την ομορφιά, την αναλογία, την καλαισθησία. Ως εκ τούτου εφαρμόζεται και συναντάται όχι μόνο σε αρχιτεκτονικές και άλλου είδους γεωμετρικές κατασκευές, στις οποίες προσδίδει αρμονία, ομορφιά και λειτουργικότητα αλλά και στην Βοτανική, την Ζωολογία, την Βιολογία αλλά και γενικότερα στην Φύση, η οποία την «εφαρμόζει» κατά κόρον. Μεταφορικά χρησιμοποιούμε τη λέξη «συμμετρία» για να αναφερθούμε σε θέματα, ιδέες ή καταστάσεις που μοιάζουν ή θα μπορούσαν να αντιστοιχηθούν μεταξύ τους.
Η Φύση όμως για να υφάνει το πλούσιο και πολυποίκιλο χαλί της πραγματικότητας δεν χρησιμοποιεί μόνο την αισθητική πλευρά της συμμετρίας. Χρησιμοποιεί και συμμετρία νόμων, συμμετρία καταστάσεων. Τι σημαίνει όμως συμμετρία νόμων; Είναι πάντοτε «καλή» μια τέτοια αρμονική συμφωνία νόμων και καταστάσεων; Τι είδους συμμετρίες παρουσιάζει το Σύμπαν; Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ένα απόλυτα συμμετρικό και αρμονικό Σύμπαν ή ένα τέτοιο Σύμπαν θα ήταν άγονο και ζοφερό; Μήπως τελικά μια τέλεια ενοποίηση, μια «αλάνθαστη» συμμετρία, μια απόλυτη τελειότητα θα ήταν συνώνυμες με μια νεκρή και άγονη Φύση;
Αυτά και άλλα τέτοιου είδους ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
ΠΕΜΠΤΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΤΜΗΜΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΑΠΘΤαινίες σπουδαστών ΑΠΘ
Προβολή Ταινιών στο Κινηματογράφο REX
Η προβολή του έργου των νέων δημιουργών αποτελεί έναν από του σκοπούς του φεστιβάλ. Οι νέοι σπουδαστές κινηματογράφου από τη Θεσσαλονίκη συμμετέχουν με τις ταινίες τους στη θεματική του φεστιβάλ «Είδωλα».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΟΓΧΗΣΤΟΣ»Κεχαΐδη, το πανηγύρι
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας, γραμμένο το 1962, πραγματεύεται με τα μέσα και τον τρόπο της τέχνης του θεάτρου τη μάχη του ανθρώπου με τη φύση και τη μοίρα.
Σκηνοθεσία: Θανάσης Αντωνίου
Θέατρο
«Το πανηγύρι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ένα από τα πιο εμβληματικά έργα στης σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας, γραμμένο το 1962. Αποτυπώνει θαυμάσια την μιζέρια άλλα και το όνειρο του φτωχού Έλληνα για μια καλύτερη ζωή. Ανάγλυφη στο έργο η μάχη του ανθρώπου με την μοίρα όπου πάντα κερδίζει η μοίρα.
Υπόθεση έργου
Ο Στρατηλάτης, παπλωματάς στο επάγγελμα, παλιός στρατιώτης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ζει με την οικογένειά του στον θεσσαλικό κάμπο. Η αμορφωσιά, η φτώχεια αλλά και η αδράνεια φέρνουν την οικογένειά του στο έλεος της μοίρας. Η γυναίκα του η Δέσποινα, βλέπει πιο “μακρυά” από τον άντρα της, μόνη της παλεύει για την επιβίωσή τους , αλλά με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, παρασύρει βιαστικά την κόρη της σε ένα γάμο αταίριαστο.
Η κατάσταση της οικογένειας επιδεινώνεται όταν η Δέσποινα αρρωσταίνει βαριά.
Σαββάτο 21 Ιουλίου
Χοηφόροι, του Αισχύλου
«Φωνάζω σε κουφούς; Ουρλιάζω μάταια σε κοιμισμένους;» Το κορυφαίο θρηνητικό τραγούδι της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Στο δεύτερο έργο της τριλογίας της Ορέστειας, κυριαρχεί η φιγούρα της Ηλέκτρας που πενθεί τον δολοφονημένο πατέρα της προσμένοντας εμμονικά ως μόνο φως σωτηρίας την επιστροφή του αδερφού της, Ορέστη, προκειμένου να σχεδιάσουν μαζί την εκδίκηση. Το ξεκίνημα του έργου είναι ζοφερό με την Ηλέκτρα να θρηνεί πάνω απ’ τον τάφο του πατέρα της και τις Χοηφόρες, τις γυναίκες του χορού που τη συντροφεύουν, να πολλαπλασιάζουν τον θρήνο της ενώ προσφέρουν τις χοές τους. Εκεί την αντικρύζει πρώτη φορά ο αδερφός της που έχει επιστρέψει μετά από χρόνια για να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του μαζί με τον πιστό του σύντροφό του Πυλάδη, μεταμφιεσμένοι σε ξένους για μην τους αναγνωρίσουν. Βλέποντάς την να θρηνεί, συνειδητοποιεί ότι θα την έχει σύμμαχο στο ιερό αυτό έργο και της αποκαλύπτει την ταυτότητά του σε μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές αναγνώρισης στο αρχαίο δράμα. Η δράση κατόπιν εξελίσσεται καταιγιστικά. Ορέστης και Πυλάδης με την κάλυψη της Ηλέκτρας προφασίζονται ότι είναι δύο ξένοι που φέρνουν τις στάχτες του πεθαμένου Ορέστη στην Κλυταιμνήστρα. Η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται τον Ορέστη και τότε εκείνος, αφού της αποκαλύπτει την ταυτότητά του, την εκτελεί ενώ κατόπιν εκτελεί και τον ομοκρέβατο, συνένοχό της Αίγισθο. Η τραγωδία κλείνει με τις Ερινύες να καταφθάνουν, καταδιώκοντας ανελέητα τον Ορέστη ως τη στιγμή της αθώωσής του από τον Άρειο Πάγο. Αλλά αυτό θα συμβεί στο τελευταίο μέρος της τριλογίας, στις Ευμενίδες.
Σημείωμα της σκηνοθέτριας«Φωνάζω σε κουφούς; / Ουρλιάζω μάταια σε κοιμισμένους;»Το κορυφαίο θρηνητικό τραγούδι της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ένα προμελετημένο έγκλημα, που στήνεται επί σκηνής με συνενόχους τους θεατές. Επικεντρώνοντας στον χορό του έργου –την παντοδύναμη αυτή φωνή, που βρίσκεται συνεχώς παρούσα επί σκηνής, κινεί τα νήματα και οπλίζει το χέρι για τον φόνο–, η ομάδα VASISTAS προσεγγίζει το έργο ως μια βαθιά σύγκρουση των ενστίκτων του ανθρώπου με την κοινωνική του υπόσταση. Ο χορός είναι η συλλογική φωνή που παρατηρεί, κατευθύνει και τελικά εξουσιάζει τα πάντα. Είναι η κοινωνική επιταγή που κατά διαστήματα παίρνει τον πρώτο λόγο και ορίζει αυτόνομα τον ρου της ιστορίας. Τα δύο βασικά πρόσωπα του έργου, οι δύο θύτες, ο Ορέστης και η Ηλέκτρα, μοιάζει να είναι δύο όργανα που δεν έχουν σχεδόν καθόλου δικαίωμα επιλογής. Κουβαλούν στις πλάτες τους το βάρος του παρελθόντος, υποχρεωμένοι να το ακολουθήσουν. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή φαίνεται αδύνατη. Το μέλλον τους είναι αναπόδραστα συνυφασμένο με την πράξη του φόνου.
Κυριακή 22 ιουλίουΕυριπίδη Ελένη
Το Θέατρο Χαλκίδας στο πλαίσιο του bio-Mechanical Festival 2018 παρουσιάζει την τραγωδία του Ευριπίδη Ελένη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κατσάνου.
Η παράσταση είναι υποτιτλισμένη στα αγγλικά.
Ευριπίδης, Αθηναίος
Γέρασε ανάμεσα στη φωτιά της Τροίαςκαι στα λατομεία της Σικελίας.
Του άρεσαν οι σπηλιές στην αμμουδιά κι οι ζωγραφιές της θάλασσας.Είδε τις φλέβες των ανθρώπωνσαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ’ αγρίμια·προσπάθησε να το τρυπήσει.Ήταν στρυφνός, οι φίλοι του ήταν λίγοι·ήρθε ο καιρός και τον σπαράξαv τα σκυλιά.Γιώργος Σεφέρης. 1955 Ημερολόγιο καταστρώματος Γ
Στην Αθήνα το 412 π.Χ., τη χρονιά που διδάχτηκε η Ελένη, η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Ο Ευριπίδης επιχειρώντας να ψηλαφίσει τις ανοιχτές πληγές της πόλης από τον φονικό Πελοποννησιακό πόλεμο, χρησιμοποιεί μια λιγότερο γνωστή εκδοχή του μύθου της Ελένης σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες και οι Τρώες πολέμησαν επί δέκα χρόνια όχι για την πραγματική Ελένη, αλλά για ένα είδωλο που έβαλαν στη θέση της οι θεοί. Ο τραγικός ποιητής είδε «τις φλέβες των ανθρώπων σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ’ αγρίμια».
Αυτή τη ματαιότητα των πολέμων, τα δίχτυα-είδωλα των θεών, ο ποιητής «προσπάθησε να τα τρυπήσει». Η παράσταση του Θεάτρου Χαλκίδας δοκιμάζει να φωτίσει τα τρύπια εκείνα σημεία όπου ο έρωτας, η πίστη, η απελπισία, ο πόθος της επιστροφής, αλλά και η χαρά της επανασύνδεσης, ανατρέπουν τα σχέδια των θεών και των ανθρώπων.
