Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Τίποτα δεν προμηνύεται εύκολο για την κυβέρνηση το επόμενο διάστημα , τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη, ( Μάρτιο Απρίλιο), όταν , θεωρητικώς η Αθήνα έβλεπε τον εαυτόν της να μπαίνει στο κλαμπ των ευρωπαϊκών χωρών με ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, «διαβατήριο» για έξοδο στις αγορές.
Από τον Δεκέμβριο, μετά την απρόσεκτη κίνηση του εφάπαξ «μπουναμά» των 600εκ ευρώ, ευρωπαίοι δανειστές και ΔΝΤ πιέζουν πλέον συντονισμένα και ασφυκτικά την Αθήνα να αποδεχθεί τις απαιτήσεις τους , που διαφέρουν μεν, καταλήγουν δε, στον ίδιο παρονομαστή.
Με τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στο τρίτο ελληνικό Μνημόνιο, η κυβέρνηση Τσίπρα θα δεσμεύσει από τώρα τη χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις σε επέκταση του Μνημονίου (πέραν του 2018, όταν λήγει) με νέα και δεσμευτικά σκληρά μέτρα-φυσικά μέτρα λιτότητας.
Τον τόνο και το ύφος έδωσε και πάλι το Βερολίνο αφήνοντας για πρώτη φορά επισήμως ανοιχτό το ενδεχόμενο το ΔΝΤ να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα.
Η αιφνιδιασμένη και πάντα πρόχειρη στις αντιδράσεις της κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί να καλλιεργήσει κλίμα ευφορίας(;) και ελπίδας(;) για μία πιθανή «απαλλαγή» της χώρας από το απεχθές ΔΝΤ.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως η κυβέρνηση έπεσε κατ’ ευθείαν στην παγίδα και των ευρωπαίων δανειστών και του ΔΝΤ, δυστυχώς χωρίς οδό διαφυγής στο άμεσο ορατό μέλλον.
Και τούτο διότι:
*Αν το ΔΝΤ παραμείνει στο πρόγραμμα, τότε αυτό θα συνεχιστεί κανονικά, αλλά η Ελλάδα θα πρέπει να συμφωνήσει στη λήψη των μέτρων που θέλει το ΔΝΤ, (σς μείωση αφορολογήτου, μείωση συντάξεων και άλλων κρατικών δαπανών) για διάστημα χρόνων μετά το 2018 και το κυριότερο, με νόμο, που θα ψηφίσει τώρα στη Βουλή και θα δεσμεύσει τη χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις. Και όλα αυτά για να κρατηθεί το ήδη εξωπραγματικό πλεόνασμα 3,5% και μετά το 2018.
*Αν το ΔΝΤ αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα, τότε το σημερινό τρίτο Μνημόνιο..παύει να εφαρμόζεται γιατί έχουν παραβιαστεί οι όροι με τους οποίους διαμορφώθηκε. Δηλαδή, αναίρεση της πρόσκλησης συμμετοχής του στο πρόγραμμα, που είχε απευθύνει το καλοκαίρι του 2015 η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα και κυρίως αναίρεση της δέσμευσης της γερμανικής και άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, στα Κοινοβούλια τους, ότι συνεχίζουν να δανείζουν στην Ελλάδα με την προϋπόθεση ότι το ΔΝΤ είναι μαζί τους στο τρίτο Μνημόνιο.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, ( αν δηλαδή το ΔΝΤ αποχωρήσει,) τότε σύμφωνα με τον κ Σόιμπλε, Τρίτο Μνημόνιο δεν υπάρχει, επομένως θα γίνουν νέες διαπραγματεύσεις Αθήνας – ευρωπαίων δανειστών με εποπτικό- χρηματοδοτικό μηχανισμό τον ESM, (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας), στη θέση του ΔΝΤ. Και στην περίπτωση αυτή πάντως, οι ευρωπαίοι δανειστές στις δηλώσεις τους αποσαφηνίζουν ότι αυτό το «νέο σχήμα» με τον ESM, αν συμφωνηθεί, θα περιέχει έτσι και αλλιώς επιπρόσθετα μέτρα που θα συμφωνηθούν τώρα και θα εφαρμοστούν μετά το 2018.
Το πρόβλημα είναι όμως, ότι όλες αυτές οι πιθανές εξελίξεις εντός των «ευρωπαϊκών τειχών» και μόνον, δεν μπορούν να ξεκινήσουν πριν ολοκληρωθεί ο κύκλος των εκλογών σε ευρωπαϊκές χώρες, με τελευταία την Γερμανία το προσεχές φθινόπωρο. Έως τότε όμως, η Ελλάδα θα «μείνει» από ρευστό, ενώ από τον Ιούλιο 2017 θα αρχίσει και πάλι να αποπληρώνει δόσεις δανεικών.
Η κυβέρνηση φαίνεται να επικεντρώνει επί της ουσίας τις προσπάθειες της στην αποφυγή αυτής της άκρως εξευτελιστικής για τη χώρα δέσμευσης, να περάσει τώρα στη Βουλή τα μέτρα για μετά το 2018.
Γι’ αυτό και έβαλε πριν από λίγες ημέρες στο τραπέζι την ιδέα να μην νομοθετηθούν τα μέτρα του μέλλοντος μας, αφού έτσι και αλλιώς έχει ήδη συμφωνήσει, ( από τον περασμένο Μάιο), στον μηχανισμό του κόφτη, δηλαδή την αυτόματη περικοπή μισθών δημοσίου, συντάξεων και δαπανών κάθε φορά που οι δημοσιονομικοί στόχοι αποκλίνουν. Επομένως, αν αυτός ο κόφτης επεκταθεί για κάμποσα χρόνια μετά το 2018, (σς δηλαδή πάρει τη μορφή του ΜEGA- κόφτη), με «λογικές» μειώσεις του αφορολογήτου ορίου, μπορούν να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών, χωρίς να υπάρξει η ανάγκη νέου νόμου για τον μεγάλο κόφτη.
Οι βολιδοσκοπήσεις της Αθήνας δεν κατέληξαν θετικώς την προηγούμενη εβδομάδα στις Βρυξέλλες.
