Το ανακατωμένο και μπερδεμένο 2017

*Άκρατη εσωτερική πολιτική λιτότητας-made in Greece, δια χειρός κυβέρνησης Τσίπρα,
*Διαρκής αμφιβολία για το αν, πότε και πως, θα ολοκληρωθεί η Β αξιολόγηση, (που η κυβέρνηση θα την έκλεινε τον Νοέμβριο του 2016), ώστε να μπορέσουν τα ελληνικά ομόλογα να συμμετάσχουν στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να δοθεί το πράσινο φως για να βγει η Ελλάδα στις διεθνείς αγορές.
*Ασταθές πολιτικό περιβάλλον με τις τρεις εκλογές στην Ευρώπη (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία) και τις άγνωστες βουλές της κυβέρνησης Τράμπ στις ΗΠΑ.

Αυτό είναι το σταθερό σκηνικό μέσα στο οποίο θα κυλήσει το 2017 στην Ελλάδα, με τις πιθανές ανατροπές και απρόοπτα να μην συνυπολογίζονται τώρα, καθώς η ελληνική πραγματικότητα κατά κανόνα ξεπερνά και αυτήν την προχωρημένη φαντασία.
Από την 1η Ιανουαρίου, οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτοφανούς έκτασης λιτότητα, μέσω υπέρμετρων έμμεσων φόρων και ληστρικών εισφορών στα ταμεία. Αυτή την εσωτερική λιτότητα, την αποφάσισε η ίδια η κυβέρνηση, ως μέσο για να εξασφαλίσει πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού , που όμως δεν μπορούν να κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία για την ανάταξη της, αλλά ευκόλως διοχετεύονται και σε προσλήψεις «ειδικού τύπου» στο δημόσιο και άλλους κρατικούς φορείς ..
Η κυβέρνηση βρίσκεται ακόμα αντιμέτωπη με την Β αξιολόγηση, το κλείσιμο της οποίας καθίσταται πλέον όλο και πιο περίπλοκο, μετά τον κυβερνητικό «μπουναμά» στους χαμηλοσυνταξιούχους. Τον «πικρό» αυτό μπουναμά, η κυβέρνηση τον πλήρωσε ήδη με μια ταπεινωτική επιστολή – υπόσχεση, στους δανειστές, ότι «δεν θα το ξανακάνει». Και όχι μόνον αυτό.
Η κυβέρνηση με την ίδια επιστολή, αποδέχεται πλήρως το πλεόνασμα του 3,5% για το 2018, (κάτι που είχε βάλει στόχο να μειώσει), ενώ ανοίγει την πόρτα για μείωση «των δαπανών στις συντάξεις» ως αντισταθμιστικά μέτρα, αν τα δημοσιονομικά μεγέθη πέφτουν έξω. Κάτι, που μέχρι πριν από λίγες ημέρες, απέρριπτε μετα βδελυγμίας..
Ο Ιανουάριος προβλέπεται ιδιαιτέρως κρίσιμος μήνας για το ελληνικό πρόγραμμα. Στις 26 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση «αναμένει» και πάλι να κλείσει τη Β αξιολόγηση στο euro group της ημέρας αυτής. ‘Έργο καθόλου εύκολο όμως, με μεγάλη πιθανότητα η απόφαση ..να μετατεθεί για τον Φεβρουάριο. Και αυτό γιατί το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι συνάρτηση της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και της θέσης του για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, που την κρίνει αρνητικά και γι’ αυτό απαιτεί, από τώρα, τη λήψη μέτρων – κόφτη- ύψους 4,2 δις από το 2018 και μετά, αλλά και τη μείωση του αφορολόγητου και των υφισταμένων συντάξεων.
Μέσα σε όλα αυτά τα «ανακατωμένα» και απολύτως πιεστικά, ήρθε παραμονές Πρωτοχρονιάς η συνέντευξη Τσακαλώτου, με την οποία ο υπουργός Οικονομικών άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να συμφωνηθεί από τώρα η παράταση του «κόφτη», δηλαδή της συνεχούς μείωσης δαπανών και μετά το 2018, (χωρίς να προσδιορίζει τη λήξη εφαρμογής του), με αντάλλαγμα να μην υποστεί τώρα η κυβέρνηση την εξευτελιστική ψήφιση στη Βουλή των συγκεκριμένων μέτρων του κόφτη μετά το 2018.
Ο Ιανουάριος είναι κρίσιμος μήνας και για την στάση του ΔΝΤ απέναντι στο ελληνικό πρόγραμμα. Θεωρητικώς το ΔΝΤ πρέπει μέσα στο μήνα να δημοσιοποιήσει την έκθεση του για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας, που κάθε άλλο παρά θετική αναμένεται. Εκτός αν η Ελλάδα αποδεχθεί όλα τα παράλογα μέτρα που υποστηρίζει. Η παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα κρίνεται ακόμα αμφίβολη, αν δεν ικανοποιηθούν οι όροι – μέτρα που προτείνει για τη βιωσιμότητα του χρέους. Η Γερμανία , σε προεκλογική περίοδο, δεν μπορεί να αποδεχθεί απομάκρυνσή του Ταμείου διότι η κυβέρνηση Μέρκελ (και άλλες χώρες-δανειστές) έχουν εγκρίνει το ελληνικό πρόγραμμα από τη Βουλή τους, μόνον με την υποχρεωτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο Μνημόνιο. Γι’ αυτό και παρατηρούνται «υπόγειες» για την ώρα κινήσεις των ευρωπαίων δανειστών να υποχρεωθεί η Αθήνα να δεχθεί τη μείωση του αφορολόγητου, ώστε να καλυφθεί «το μισό της διαδρομής» προς το ΔΝΤ ( με την προϋπόθεση βεβαίως ότι η υπόσχεση Τσακαλώτου για τον κόφτη μετά το 2018 , σταθεί στα πόδια της).
Η Αθήνα δείχνει εντελώς μπερδεμένη και αδύναμη μπροστά στο ΔΝΤ και η μόνη ελπίδα κρέμεται.. από τον πρόεδρο Τραμπ. Αν δηλαδή, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος με την προεκλογική απέχθεια του σε Διεθνείς Οργανισμούς, σπεύσει να αποδυναμώσει την παρουσία του στο Ταμείο, το οποίο αναγκαστικώς θα συρρικνωθεί και θα αποχωρήσει από πολλά προγράμματα του…
‘Όλα αυτά τα μπερδεμένα και ανακατωμένα θα έχουν επιπτώσεις και στον απώτερο στόχο – προεκλογική κορωνίδα – της κυβέρνησης, να οδηγήσει τη χώρα την άνοιξη του 2017 στην έξοδο στις διεθνείς αγορές. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει μέχρι τις 9 Μαρτίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να έχει εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στην προστατευτική ομπρέλα της ποσοτικής χαλάρωσης.. Αλλά για να γίνει αυτό η ΕΚΤ αναμένει την προηγούμενη ολοκλήρωση της Β αξιολόγησης, την λήψη μέτρων για την μεσοπρόθεσμη ελάφρυνση του χρέους και διατήρηση του πλεονάσματος 3,5 % και μετά το 2018, ώστε να διαπιστωθεί η αμφίβολη για την ώρα βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους…
Και ενώ Αθήνα και Βερολίνο, Ευρωζώνη, ΔΝΤ και ΕΚΤ ψάχνουν ο καθένας το δικό του μίτο της Αριάδνης στο ελληνικό ζήτημα, το πολιτικό στερέωμα στην ευρωζώνη αλλάζει με τις εκλογές στην Ολλανδία , Γαλλία και Γερμανία μέσα στο έτος. Η αύξηση του ευρωσκεπτικισμού και του δεξιού ή και ακροδεξιού λαϊκισμού, είναι ευνόητο ότι σε καμμιά περίπτωση δεν αυξάνει τους υποστηρικτές της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και της τύχης της Ελλάδας.