Εὐτυχισμένες Εορτές. Ένας εκκλησιαστικός δείκτης προ-χριστουγεννιάτικης χαράς

Οι Κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες της προπασχάλιας αγίας Τεσσαρακοστής χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι τελούνται σύμφωνα με το λειτουργικό τυπικό (της θείας λειτουργίας) της Ευχαριστιακής Σύναξης του Μεγάλου Βασιλείου.

Ο θεολογικός λόγος της υιοθέτησης της μεγαλύτερης αυτής σε διάρκεια και ευχές Θείας Λειτουργίας είναι η αναπλήρωση της έλλειψης Θείας Λειτουργίας μέσα στην εβδομάδα, λόγω ακριβώς του πένθιμου χαρακτήρα της προπασχάλιας περιόδου. Ποιμαντικοί λόγοι υπαγόρευσαν, βέβαια, την πραγματοποίηση μέσα σε κάθε εβδομάδα της Σαρακοστής, Προηγιασμένων Θείων Λειτουργιών, γεγονός πού υπογραμμίζει όμως και αυτό με τη σειρά του τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της περιόδου, καθώς ο αγώνας του Ιησού Χριστού και το θείο Πάθος, δεν επιτρέπει την τέλεση ενός κατεξοχήν χαρμόσυνου και αναστάσιμου γεγονότος όπως είναι η Θεία Λειτουργία.
Στον αντίποδα, κατά την περίοδο των σαράντα ημερών προ των Χριστουγέννων, τελούνται από την Εκκλησία μας –όπου αυτό είναι εφικτό– ισάριθμες, καθημερινές Θείες Λειτουργίες, τα λεγόμενα «σαρανταλείτουργα». Και μόνο το γεγονός αυτό αποδεικνύει και υπογραμμίζει σε όλους τους πιστούς ποια πρέπει να είναι τα συναισθήματά μας και ποιος ο τρόπος εορτασμού των θείων Χριστουγέννων. Οι καθημερινές Θείες Λειτουργίες φανερώνουν ότι για την Εκκλησία και την θεολογία Της, οι ημέρες αυτές είναι χαρούμενες και αναστάσιμες. Και επομένως καλά κάνουμε κι εμείς όλοι όταν νιώθουμε έτσι. Ταυτόχρονα, όμως, και ο δικός μας τρόπος θα πρέπει να συνάδει με τον εκκλησιαστικό τρόπο της γιορτής. Η προσέγγιση συχνότερα απ΄ότι συνήθως στη Θεία Λειτουργία με Θεία Κοινωνία, με την ελεημοσύνη και τη συγχωρητικότητα, παράγωγα όσο και προϋποθέσεις μιας υγιούς πίστης, αποτελούν το «modus vivendi», δηλαδή το πώς πορευόμαστε το δρόμο προς το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να νιώσουμε τη χαρά των αγγέλων, των βοσκών και των μάγων.
Ακόμα και αυτή η, τόσο παρεξηγημένη από πολλούς, νηστεία δεν έχει θεσπισθεί για να μας δώσει ένα στενόχωρο νόημα, αλλά για προετοιμασία, για περισυλλογή και υπέρβαση του εαυτού μας, πράγμα το οποίο μας βοηθά να εορτάσουμε με τον καταλληλότερο τρόπο το «σκοπούμενο», την μεγάλη εορτή στο τέλος της περιόδου προετοιμασίας.
Είναι συνεπώς καλό και ευλογημένο να προσεγγίζουμε τις άγιες ημέρες της Επιφάνειας του Κυρίου μας (Χριστούγεννα, Θεοφάνια, συνολικά το άγιο Δωδεκαήμερο), με διάθεση χαράς και ψυχικής ανάτασης. Το πράγμα γίνεται επικίνδυνο μόνο όταν αφομοιωνόμαστε από τους κοσμικούς εορταστικούς τρόπους και τα στολίδια ή, ακόμα χειρότερα, όταν τους επιδιώκουμε –ελλείψει πνευματικών και εκκλησιαστικών ερεισμάτων και ερεθισμάτων– ώστε να ζήσουμε τεχνητά και επίπλαστα την ατμόσφαιρα του θείου Βρέφους. Και τότε είναι φυσικό να μιλάνε κάποιοι για το χαμένο νόημα των Χριστουγέννων και να ψάχνουν τρόπους να το επανεύρουν ή και να το αναπληρώσουν.