Πολύ κατώτεροι των περιστάσεων
Με πολύ επιείκεια… Ίσως να μιλάμε για το χειρότερο πολιτικό προσωπικό των τελευταίων 190 ετών. Υπήρχαν κι άλλοι με δεμένα τα χέρια απ’ τα δεσμά των δανείων, αλλά το σημερινό κατάντημα σίγουρα δεν είναι έργο που παίζεται για πρώτη φορά. Υπήρξαν στιγμές που ηγέτες -για την εποχή τους- και δεν τα κατάφεραν να εφαρμόσουν μια διαφορετική πολιτική υπέρ του ελληνικού λαού, τον οποίο τόσο χάιδευαν στα λόγια. Πάντα ξεχνούσαν τις υποσχέσεις τους εντός, εκτός όμως οι δεσμεύσεις τηρούνταν με …ευλάβεια. Πλέον τηρούνται με πειθαρχία!
Είναι ολοφάνερο ότι η κοινωνία έχει βρεθεί σε ένα αδιέξοδο και μια αφασία, επειδή για τουλάχιστον 20 χρόνια χειραγωγήθηκε όσο ποτέ από τα ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάμε περί πολίτη, τη στιγμή που δεν ενημερώνεται. Γεγονός είναι όμως ότι το lifestyle καθορίζει και την πολιτική, η οποία εντούτοις δεν καθορίζει την οικονομία. Οι εκπομπές που παρουσιάζουν τα νυχτερινά βήματα της …υψηλής κενωνίας των Αθηνών, παίρνουν συνεντεύξεις πολιτικών. Αντιμετωπίζονται λες κ έξω απ’ τα στούντιο υπομένουν καρτερικά οι πολίτες γι’ αυτόγραφο…
Είναι πλέον σαφές πως ότι εφαρμόζεται είναι σταλμένο. Εδώ και τέσσερις μήνες δεν έχει συνεδριάσει το Υπουργικό Συμβούλιο. Αν αυτό δεν δείχνει την κατάργηση της ίδιας της κυβέρνησης, τότε τί αποδεικνύει; Κάποιοι θα πείτε «εντάξει, είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα»… Μα για πόσο ακόμη θα υπάρξει ανοχή να πληρώνεται μισθός σε πολιτικούς οι οποίοι κάποτε εκτελούσαν εντολές για τη διάλυση της χώρας και τώρα πληρώνονται οι ίδιοι τάχα για να τη σώσουν απ’ τις παλιότερες πράξεις τους που μας έριξαν στο σήμερα; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί απ’ την άλλη κι ένας πολίτης που επιλέγει με την ψήφο του να δίνει αυτό τον μισθό σε τέτοιους τύπους; Σ’ αυτούς που με θράσος παραδέχονται ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν υπάρχει σχέδιο, πάμε μ’ αυτό που μας έστειλαν!
Αν ακόμη την κρίση του καθενός διαμορφώνουν τα ΜΜΕ, θα πάρει πολύ χρόνο να ξεπατώσουμε. Οι στιγμές δεν είναι κρίσιμες γιατί μας πήραν τα ευρώ μέσα απ’ την τσέπη. Δεν πέθανε κανείς χωρίς iphone, χωρίς κινητό. Αν συνηθίσαμε να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας για 500 ευρώ, να ξεφτυλιζόμαστε για 1000 στην τηλεόραση, τότε είναι μεγάλο το δέντρο που κρύβει το δάσος. Πόσο αλήθεια τιμώνται 3000 αυτοκτονίες; Δυο χρόνια πόλεμο να είχαμε, πόσοι άμαχοι θα έφευγαν; Πόσοι στρατιώτες θα έπεφταν; Οι ίδιοι μιλούν για πόλεμο (οικονομικό) και παρά τα αντίθετα λόγια, φαίνεται πιο στρατόπεδο διάλεξαν…
Διακυβεύονται πολλά… Δεν μπορεί να είναι μια κρίση απλά οικονομική. Μιλάμε για φύτεμα μελλοντικών μόνιμων καταστάσεων. Καλό θα ήταν να αφήναμε το λαό …στην άκρη και να πιανόμασταν με το Έθνος. Ιστορία, πολιτισμό και γλώσσα είχαν στόχο να χτυπήσουν. Στον πολιτισμό απέμειναν οι κατά τόπους Πολιτιστικοί Σύλλογοι. Αυτοί που ξεστομίζουν βαρύγδουπες αρλούμπες περί «βαριάς βιομηχανίας τουρισμού» έχουν τα αρχαία πεταμένα και αναξιοποίητα. Τον πολιτισμό μας που θα έπρεπε να προσκυνούν οι θρασύτατοι υβριστές του ελληνισμού κρατούν βαλτωμένο οι σκύφτες τους. Στα σχολεία τα παιδιά μας διδάσκονται στρεβλώσεις, οι χάρτες παρουσιάζονται με …μπερδεμένες συντεταγμένες, ενώ στην τηλεόραση μαθαίνουν μέσω της εικόνας για το σεξ κάθε ώρα της μέρας. Βία αμέτρητη ακόμη και σε παιδικά τηλεσκουπίδια. Η γλώσσα μας δεν υπάρχει πλέον ούτε σε απλοϊκά προγράμματα υπολογιστών, όταν βλέπεις και την πιο απίθανη στη λίστα!
Διακυβεύονται σοβαρά πράγματα για τα οποία δεν γίνεται δημόσιος λόγος. Ακόμη και το ριζωμένο «σύστημα» που υποστηρίζουν όμως αντιφάσκει στην προσπάθειά του να μπερδέψει. Το 2013 είναι χρονιά αναθεώρησης του Συντάγματος. Του οδηγού της εθνικής αντιπροσωπείας (ή έστω ένα μέρος της!) η οποία ορκίστηκε να το τηρεί. Υπάρχει εμπιστοσύνη σε αυτούς που το έχουν τσαλαπατήσει να το …αναθεωρήσουν; Είναι τόσο κρίσιμες οι στιγμές για το έθνος που οι εκλογές δεν συγκινούν την πλειοψηφία. Χάθηκε το ενδιαφέρον για τα κοινά γιατί απαξιώθηκε η δημοκρατία χάριν συγκεκριμένων συμφερόντων, λίγων πάντα ανθρώπων.
Πόσοι απέμειναν να θεωρούν ότι αντιπροσωπεύονται στη βουλή; Πότε πίστεψαν σοβαρά για τελευταία φορά ότι αποφάσισαν για το μέλλον τους; Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία οι εκλογές απλά βγάζουν αυτούς που χάνουν το προεκλογικό τους πρόγραμμα και «τρώνε» δημόσιο χρήμα με τους κομματικούς Γκρούεζες! Δημοψηφίσματα έγιναν για να ρωτήσουν: «Βασιλιάς… Ναι ή Όχι;» Χρειάζεται τόλμη για μεγάλες αλλαγές. Πολλοί μιλούν για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, άποψη που πιστεύω ότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας διαβάσει ο καθένας το Σύνταγμα και ας αναλογιστεί πόσες παράγραφοι και άρθρα τηρούνται και εφαρμόζονται…
