Μήπως να φύγετε; Δεν πείσατε!
Στις πλέον κρίσιμες εκλογές της 6ης του Μάη, τις κρισιμότερες ίσως στα χρόνια της Μεταπολίτευσης για την πολλά βαλλόμενη Ελλάδα, το 35% του εκλογικού σώματος γύρισε την πλάτη. Αυτό το δείγμα, ωστόσο, ελάχιστους απασχόλησε. Αυτή η έσχατη και καθόλα άτονη και χωρίς παλμό λαϊκή ετυμηγορία που «καθιστά άκυρο το μνημόνιο και τις εγγυητικές επιστολές των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου», όπως διαπίστωσε ο κ.Τσίπρας λαμβάνοντας την 2η διερευνητική για σχηματισμό κυβέρνησης εντολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, δεν έτυχε ωστόσο διπλής δημόσιας ανάγνωσης.
Αναρωτιέται κανείς, ποιοί κρύβονται πίσω από αυτό το 35%; Μήπως, επρόκειτο για ένα ποσοστό της πλουτοκρατίας που αδιαφορεί για την τύχη του λαουτζίκου και οτιδήποτε παραπέμπει στην τύχη αυτού; Επρόκειτο, για ένα ποσοστό «τυφλών» και «κωφών» που ζουν μεν σε αυτή τη χώρα αλλά βυθισμένοι σε μια παρατεταμένη κατάσταση νιρβάνα δεν κατάφεραν να πάρουν χαμπάρι ότι διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας, εάν η διακυβέρνησή της παραμείνει στα χέρια ανάξιων ή «δοσίλογων» ηγετών;
Ακόμα κι αν αποφασίζαμε να χαρακτηρίσουμε μειοψηφία το 35% του εκλογικού σώματος που δεν προσήλθε στις κάλπες… Πως θα χαρακτηρίζαμε το 81%, το 90% ή και το 94% του εκλογικού σώματος που ΑΠΕΡΡΙΨΕ ουσιαστικά τα 7 κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΚΕ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡ) που ο καλά «μαγειρεμένος» έσχατος εκλογικός νόμος τους έδωσε εισιτήριο για τη νέα Βουλή;
Γιατί δεν αναφέρεται κανείς στο μούδιασμα του εκλογικού σώματος; Ένα εκλογικό σώμα που θύμωσε μεν και καταψήφισε το μνημόνιο, ΑΛΛΑ, έτσι αποχαυνωμένο όπως δείχνει δεν αποφάσισε να δώσει ισχυρή εντολή διακυβέρνησης σε κανέναν από τους αντιμνημονιολογούντες. Αγανάκτησε, διαμαρτυρήθηκε, γύρισε το βλέμμα του και προς τα άκρα, αλλά δεν φάνηκε αποφασισμένο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αναλάβει την εξουσία!
«Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», σημείωσα σε προηγούμενο άρθρο μου την παραμονή των εκλογών, αναδεικνύοντας ως μείζον το «Όραμα και Πάθος». Θα μπορούσε άραγε κανείς να χαρακτηρίσει οραματικά τα ποσοστά με τα οποία ενίσχυσαν σύσσωμους τους πολιτικούς ηγέτες οι Έλληνες ψηφοφόροι; Αν εξαιρέσουμε τους κουμπάρους, τις αυλές και τις περιφερειακές πλατείες οι Έλληνες γύρισαν την πλάτη γενικώς σε όλους.
Αυτό λοιπόν που δεν τόλμησαν οι -ηττημένοι κατά κράτος- υπάρχοντες πολιτικοί αρχηγοί, να κάνουν πριν τις «βιαστικές κι εκβιαστικές» τελευταίες εθνικές εκλογές, αναγκάζονται να το πράξουν εσχάτως. Ενώ, ξεσκονίζουν το Σύνταγμα για τον εντοπισμό των δικλείδων εκείνων ασφαλείας όπως η ψήφος εμπιστοσύνης και ανοχής, ταυτόχρονα, διερευνούν τη δυνατότητα συσπείρωσης των διεσπαρμένων (με περισσή έπαρση κατά το παρελθόν) δυνάμεών τους στα πέριξ.
Ο Αλέξης Τσίπρας ζητώντας την δημόσια παραδοχή της ήττας και των καταστροφικών πεπραγμένων των δύο άλλων πολιτικών αρχηγών, Σαμαρά – Βενιζέλου, ανοίγει παράθυρα διαλόγου με την ευρύτερη Αριστερά, εγείροντας την μήνυν του Αντώνη Σαμαρά.
Κι ενώ, ήδη, φημολογείται η ύπαρξη ενός αδιαφιλονίκητου άσσου στο μανίκι του Ευάγγελου Βενιζέλου… Από την άλλη, διαρρέεται ότι κίνημα γαλάζιων βουλευτών ετοιμάζεται να ζητήσει από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά να κηρύξει πανστρατιά και να απευθύνει γενικό και άνευ όρων προσκλητήριο προς στελέχη που έχουν βρεθεί εκτός κόμματος για διάφορους λόγους στριμώχνοντας στο κάδρο τον Στέφανο Μάνο, την Ντόρα Μπακογιάννη αλλά ακόμα και τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος «έριξε» την ιδέα μέσω ερτζιανών, ενώ, ο κ.Σαμαράς επέλεξε να «σπάσει» τον 20χρονο πάγο με τον επίτιμο αποστέλλοντας τα συλλυπητήρια του μέσω τηλεφώνου αντί στεφάνου.
Συμπερασματικά, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι πάμε για δεύτερο γύρο εκλογών. Αυτό, ωστόσο, που δεν διευκρινίζεται είναι τι μήνυμα περιμένουν άπαντες να εισπράξουν από τις νέες κάλπες… όταν δεν αποκωδικοποίησαν ήδη αυτό της 6ης του Μάη!
ΥΓ. Μήπως σε αυτές τις εκλογές να πηγαίναμε όχι με φιξαρισμένες από τους πολιτικούς ηγέτες τις λίστες των υποψηφίων, ΑΛΛΑ, με νέους ηγέτες που θα κοσμούν τα ψηφοδέλτια… apriori?!
