Ήρθε η ώρα της Αριστεράς;

Η Ελλάδα εντός του ευρώ και το 2012. Χώρα όμως αποδεκατισμένη. Χώρα παραδομένη στο έλεος και στις λυσσαλέες ορέξεις των ισχυρών της ευρωζώνης, των δανειστών, των αγορών, των τραπεζών.

Λέξεις ταυτόσημες πολιτικά στην πυραμίδα του οικονομικού πολέμου αλλά και επί τοις ουσίας, καθώς ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός περνά μέσα από την εξαθλίωση των λαών.

Η βυθισμένη στην οικονομική ύφεση και στην κρίση θεσμών και αξιών Ελλάδα, φαντάζει εικόνα ίδια με αυτή του κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia στην περιοχή της Τοσκάνης.

Ναυτική η τραγωδία στην γειτονική Ιταλία, πολιτικοοικονομική η τραγωδία, αν όχι μόνο πολιτική, στην Ελλάδα.

Κακοί πρωθυπουργοί σε ρόλο καπετάνιων με ταξίδια σε ανοιχτές, ξένες θάλασσες, με τους επιβάτες πολίτες να εθίζονται στην πλασματική ευημερία των ρήξεων, των μεταρρυθμίσεων, του εκσυγχρονισμού και της καλύτερης Ελλάδας που μπορεί να υπήρχε.

Ίσως η μοναδική η χώρα, που η πολιτική και οι πολιτικοί της, απογυμνώθηκαν δια της ανυπαρξίας τους μέσα από τα διλλήματα που διαχρονικά έθεταν για να παραπλανήσουν συνειδητά το λαό.

Στη σαρωτική διακυβέρνηση των δυόμιση χρόνων του Γιώργου Παπανδρέου, το δίλημμα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» μετουσιώνεται στο «δεν αλλάξαμε και δυστυχώς βουλιάξαμε», καταδεικνύοντας το στόχο του πολιτικού συστήματος της χώρας από την μεταπολίτευση και μετά.

Καταστροφικές πολιτικές επιλογές με τους πολίτες συμμέτοχους, να συντηρούν κομματικές φατρίες που πλούτισαν στον κυκεώνα της διαφθοράς και της διαπλοκής που υιοθέτησαν, για να παρακάμψουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης και να καταστήσουν συνένοχο το λαό, στην αποκάλυψη της μεγάλης πολιτικής απάτης.

Αδύναμες πολιτικές σχεδιασμένες για αδύναμους πολίτες υποτελείς με υπαρκτά ακόμη τα απομεινάρια του ραγιαδισμού στο πετσί του.

Δήθεν σοσιαλιστικές, κεντροαριστερές κυβερνήσεις, που αντλούσαν ιδέες ακόμη και από την άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος με αποκορύφωμα τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου.

Τώρα;

Οι διαχωριστικές γραμμές από τις παρυφές της αριστεράς μέχρι την άκρα δεξιά ξεθώριασαν από τους όρους του παιχνιδιού που επιβάλλουν οι αγορές, οπότε διακρίνεται μόνο ένας συμπαγής πολιτικά δεξιός χώρος, που η συνταγή του, οδηγεί τους πολίτες συνειδητά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Άλλη πρόταση;

Αναζητάται μόνο από την κατακερματισμένη αριστερά του πολιτικού φάσματος στην Ελλάδα, η οποία όμως αναλώνεται στη συζήτηση των όποιων διαφορών της, με κίνδυνο μάλιστα να κατηγορηθεί από το λαό, ως κύρια υπεύθυνη για τη συντήρηση αυτής της πολιτικής κατάστασης στη χώρα.

Ενωμένη αριστερά με πρόταση για την έξοδο από την κρίση.

Αν όχι τώρα, πότε;