Στις καθυστερήσεις ή στα πέναλτι το ΠΑΣΟΚ?
Μετά το άγονο πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, κάπου διάβασα ότι «ο Παπανδρέου συνεχίζει να παίζει τις καθυστερήσεις» αν και οι τίτλοι τέλους έπεσαν για την πρωθυπουργία και την προεδρία του στο κόμμα. Η αλήθεια είναι ότι ένας αγώνας ποδοσφαίρου διαρκεί ενενήντα λεπτά και μοιράζεται σε δύο ημίχρονα, από 45 λεπτά το καθένα. Μία πρωθυπουργική θητεία διαρκεί 4 χρόνια που στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου διεκόπη στα μισά… μη προφταίνοντας όχι την παράταση και τις καθυστερήσεις να παίξει, μα ούτε καν το «δεύτερο ημίχρονο»!
Στο ποδόσφαιρο ο χρόνος κυλά συνεχόμενα και δεν σταματά σε περίπτωση παράβασης ή εξόδου της μπάλας από τον αγωνιστικό χώρο. Έτσι γίνονταν μέχρι «χτες» και στην πολιτική… αν και η πλειοψηφία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων δεν εξάντλησε σχεδόν ποτέ τα χρονικά περιθώρια μία αξιόμαχης ρεβάνς, μέσω των γνωστών «παρατάσεων» και «πέναλτι», προσφεύγοντας –κατά παράδοση σχεδόν- στις δημοκρατικότατες εθνικές κάλπες, με τις θητείες τους ανολοκλήρωτες… λειψές.
Τι γίνεται όμως με τις «καθυστερήσεις»; Σύμφωνα πάντα με την ποδοσφαιρική ορολογία –και με δεδομένο ότι δεν εξαιρούνται παραβάσεις και μπαλιές στην εξέδρα από την τυπική διάρκεια των ημιχρόνων – στο τέλος του κάθε ημιχρόνου υπάρχει η δυνατότητα ολιγόλεπτης παράτασης του παιχνιδιού, ώστε να προστεθεί χρόνος που χάθηκε την διάρκεια του αγώνα. Αυτός ο χρόνος ονομάζεται… καθυστερήσεις.
Κατά συνέπεια, μήπως ο Γιώργος εξαντλεί το χρόνο του περιμένοντας να ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο; Με δεδομένο μάλιστα ότι σαν αρχηγός ομάδας πήρε κόκκινη κάρτα από τους ίδιους τους συμπαίχτες και από κανέναν «διαιτητή»… κάθισε για λίγο να ξαποστάσει στον «πάγκο».
Το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά, δεν σφύριξε ακόμη η λήξη. Οι βασικοί παίχτες παραμένουν σε θέση μάχης… ποδοσφαιρικά, και πολιτικά η βασική ομάδα συνεχίζει εμπλουτισμένη με νέο αίμα που «διψούσε» για εμπειρία, αφού, ούτε διάλυση της Βουλής είχαμε, ούτε τις συνταγματικά κατοχυρωμένες διαδικασίες εκλογών μέσω κάλπης, που θα σήμαιναν και την οριστική λήξη της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Το ερώτημα που προκύπτει, είναι τι περιμένει με αυτή την χαρακτηριστικά ολύμπια υπομονή του ο Γιώργος Παπανδρέου. Περιμένει το δεύτερο ημίχρονο ή μήπως ποιοι θα πάρουν θέση για τα πέναλτι;
Σύμφωνα με την ποδοσφαιρική ορολογία κα πάλι, ο χρόνος των «καθυστερήσεων» υπολογίζεται με βάση κάποιους κανόνες, και υποδεικνύεται ΠΑΝΤΑ από τον διαιτητή, όχι από τον αρχηγό (αξιόμαχο ή όχι) κάθε ομάδας. Και στην προκειμένη περίπτωση διαιτητής είναι ο εντολοδόχος πρωθυπουργός, που πολύ του ταιριάζει και αυτός ο ρόλος δεδομένων των ολοένα και κορυφούμενων υπουργικών λεονταρισμών στα Συμβούλια που συγκαλεί.
Πριν λοιπόν από το προγραμματισμένο (μετά από αναβολή) Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος κλήθηκε να συναντήσει τον «διαιτητή» πρωθυπουργό και όπως όλα δείχνουν συμφώνησαν για την διάρκεια του «παιχνιδιού», μη διευκρινίζοντας αν θα παιχτούν απλά οι «καθυστερήσεις» από τις άστοχες μπαλιές της κυβέρνησης Παπανδρέου ή θα κάνουμε χρήση και της «παράτασης».
Κι αυτό γιατί, σε μερικές περιπτώσεις, όπου από το παιχνίδι πρέπει οπωσδήποτε να βγει κάποιος νικητής, μπορεί να παραταθεί μετά το τέλος των 90 λεπτών (και των καθυστερήσεων), παίζοντας ένα έξτρα χρόνο που ονομάζεται παράταση.
Ωραία, θα πείτε, δεν προβλέπεται από τους κανονισμούς ο ακριβής χρόνος των παρατάσεων; Είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ διαιτητή και παιχτών, ή μπορεί να ξεπεράσει τα συμφωνηθέντα; Η παράταση λοιπόν, διαρκεί μισή ώρα και χωρίζεται σε δύο δεκαπεντάλεπτα ημίχρονα, που και αυτά έχουν την δυνατότητα περαιτέρω ολιγόλεπτης επέκτασης. Αν και πάλι όμως δεν προκύψει νικητής, τότε… το παιχνίδι οδηγείται στην διαδικασία των πέναλτι.
Εκεί η κάθε ομάδα εκτελεί διαδοχικά πέναλτι, όπου κάθε παίκτης τοποθετεί την μπάλα σε απόσταση 11 μέτρων από το τέρμα και προσπαθεί με ένα ελεύθερο κτύπημα να βάλει γκολ στον αντίπαλο τερματοφύλακα.
Οι καθυστερήσεις λοιπόν, κατά τα φαινόμενα, έχουν ήδη παιχτεί πριν αποχωρήσει ο αρχηγός από την ομάδα. Με σημείο εκκίνησης τις πρώτες αντιδράσεις της εξέδρας και των ολοένα κλιμακούμενων (μετά την υπογραφή του Μνημονίου) αποδοκιμασιών. Τώρα είμαστε στην παράταση, μόνο που αν δεν διαφανεί ευκρινώς νικητής ο χρόνος της θα παραμένει άγνωστος.
Αυτό που σίγουρα φαίνεται να ακολουθεί, είναι η φάση των… πέναλτι. Έτσι όπως όλοι τηρούν -με θρησκευτική ευλάβεια- αποστάσεις ασφαλείας από το κοστοβόρο κυβερνητικό έργο, μόνο αυτή την εικόνα δίνουν. Ποιός άλλωστε πολιτικός αρχηγός θα συνεχίσει να επιτρέπει στο ΠΑΣΟΚ να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση υψηλού ρίσκου κι ευθύνης, μη επωμιζόμενο το ανάλογο κόστος εξακολουθώντας να αποδίδει το ανάθεμα σε έναν υπό αποχώρηση αρχηγό;
Γιατί, ναι, η παράταση των διαδικασιών διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ υπκρύπτει μία ευδιάκριτη πλέον πολιτική πονηριά. Με τα δημοσκοπικά του ποσοστά στα Τάρταρα, το ΠΑΣΟΚ μόνο μία επιλογή έχει για να διαψεύσει τις Κασσάνδρες και να μην πέσουν τίτλοι τέλους στην ίδια τη δημοκρατική παράταξη και όχι μόνο στον συγκεκριμένο “αγώνα”. Να υποβάλλει όλες τις αντίπαλες ομάδες στη σκληρή δοκιμασία του πολύ συγκεκριμένου “τερέν” που κλήθηκε εξαρχής να παίξει.
Αυτά, σε επίπεδο κυβερνητικής συνεργασίας και γενικού πολιτικού σκηνικού. Γιατί και σε επίπεδο ΠΑΣΟΚ, στα πέναλτι φαίνεται ότι θα κριθεί το αποτέλεσμα. Και αυτό περιμένει ο Γιώργος Παπανδρέου με ένα βασικό πλεονέκτημα… έχει με το μέρος του τον διαιτητή!
