Ποιος εξουσιοδότησε τον Α.Σαμαρά να θέτει όρους;
Αφορμή αυτού του άρθρου στάθηκε η πλείστων υπαινιγμών παρέμβαση του Γιώργου Καρατζαφέρη στο παρά πέντε των κρίσιμων πολιτικών διαπραγματεύσεων, πριν τη συνάντηση Σαμαρά – Παπούλια, για σύσταση κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας… με την οποία καλούσε τον πρώην πρωθυπουργό και μέχρι τις τελευταίες εκλογές πρόεδρο της ΝΔ, Κώστα Καραμανλή, να «συνετίσει» τον Αντώνη Σαμαρά.
Μεταφέρω τα λεγόμενά του… «Μία παρέμβαση στον διάδοχό του θα μπορούσε να είχε καταλυτικές συνέπειες. Δεν ξέρω εάν έχει γίνει», είπε ο κ. Καρατζαφέρης αναφερόμενος στον Κώστα Καραμανλή και πρόσθεσε: «Εύχομαι να έχει γίνει, ή να γίνει εγκαίρως καθόσον η φωνή του ακούγεται πολύ μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ».
Ποιος είναι αλήθεια αυτός ο πολιτικός άνδρας που παίζει κορώνα γράμματα το μέλλον του τόπου, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει βρεθεί και με τη βούλα σε αδιέξοδο;
Με ποια πολιτική νομιμοποίηση θέτει και μάλιστα εκβιαστικά, σε τούτη τη δεινή περίσταση, τους δικούς του όρους, οι οποίοι και κατά το στέλεχος του ΕΛΚ συνιστούν “κομματικό πόλεμο χαρακωμάτων”; Αυτή η μονότονη επανάληψη του αιτήματος “να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός” θα είχε νόημα αν πρωθυπουργός δεν είχε ήδη επισκεφτεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εάν ακόμα-ακόμα, δεν είχε απειληθεί να τιναχθεί στον αέρα η Δεδηλωμένη Εμπιστοσύνη της κυβέρνησης από την ίδια την πλειοψηφία της τις προηγούμενες ημέρες… εκτός κι αν μόνο αυτό τον τρόπο ξέρει ο κ.Σαμαράς μέσω του οποίου κάποιος κρίνεται νικητής και του επιτρέπεται να… χορέψει στον “πολιτικό τάφο” του αντιπάλου του!
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο “αδιάλλακτος” πολιτικός άνδρας που θέλει -με την απουσία του στο όποιο κυβερνητικό σχηματισμό συμφωνηθεί- να θέσει και τους όρους εκείνους που θα τον καταστήσουν… Σωτήρα;
Θυμίζουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, εξελέγη από τα μισά και μόνο μέλη του κόμματος, με αμφίβολη την επιρροή του στον στενό στελεχιακό μηχανισμό… μη έχοντας αναμετρήσει την ηγετική του δεινότητα από τις πλέον «εύγλωττες» κάλπες Εθνικών Εκλογών.
Θυμίζω ότι ως Αντώνης Σαμαράς και επικεφαλής κόμματος, κατάφερε μόνο μία φορά να μπει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με ποσοστό μάλιστα που δεν ξεπερνούσε το 5%.
Συγκεκριμένα:
– Στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 4,88% και εξέλεξε 10 βουλευτές.
– Στις ευρωεκλογές του 1994 έλαβε 8,7% των ψήφων και δύο έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο.
– Στις εκλογές του 1996 έλαβε 2,94% των ψήφων και έμεινε εκτός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
– Στις ευρωεκλογές του 1999 έλαβε 2,3% των ψήφων και δεν μπόρεσε να επανεκλέξει ευρωβουλευτή.
Ο Αντώνης Σαμαράς επανήλθε στην ενεργό πολιτική δράση, δεδομένης της γενναιοδωρίας του Κώστα Καραμανλή. Και πάλι όμως υπό την σκέπη της ΝΔ, ασχέτως, του γεγονότος ότι εκείνος είχε πληγώσει πρώτος την παράταξη και μάλιστα δις…
Ας θυμηθούμε λοιπόν τα σημεία καμπής του πολιτικού βίου του Αντώνη Σαμαρά που ελάχιστα γαλάζια στελέχη ξεχνούν αλλά και που δικαιολογούν αυτή την επιφύλαξη, για να μην πούμε «αποστροφή», του προέδρου της ΝΔ προς επίδειξη κάθε τύπου συναινετικής στάσης.
Τον Ιούλιο 1989 ορίστηκε Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον ενιαίο Συνασπισμό υπό τον πρωθυπουργό Τζανή Τζαννετάκη. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών στην Οικουμενική Κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ενιαίου Συνασπισμού υπό τον πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα. Το 1992, κι ενώ η Νέα Δημοκρατία είχε καταφέρει «μετά βασάνων» να κερδίσει αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο, μετά τη σύνοδο των αρχηγών των ελληνικών κομμάτων για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή (που δεν είναι της παρούσης να θυμηθούμε πως τον απέπεμψε) ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανακοίνωσε την αποπομπή του από την Κυβέρνηση.
Στο διάστημα από το 1992 έως την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη διατήρησε τις γνωστές ως «Θέσεις των 7 σημείων», ενώ παραιτούμενος της βουλευτικής του έδρας αποχώρησε και από το κόμμα για να δημιουργήσει λίγο αργότερα τον δικό του πολιτικό σχηματισμό.
Τον ακολούθησε ομάδα Ανεξαρτητοποιημένων πλέον βουλευτών, με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να απολέσει τη δεδηλωμένη, και ο πρωθυπουργός να προκηρύξει πρόωρες εθνικές εκλογές.
Σε αυτές τις εκλογές η «Πολιτική Άνοιξη» εξασφαλίζει την είσοδό της στη Βουλή με ποσοστό 4,8% και 10 έδρες. Όσες χρειάστηκε δύο χρόνια αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Κωστή Στεφανόπουλο.
Η αδυναμία εξασφάλισης πλειοψηφίας από το ΠΑΣΟΚ για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, επέτρεπε στη ΝΔ να διατηρεί σοβαρές φιλοδοξίες για ανακατάληψη των κυβερνητικών εδράνων, δεδομένου ότι δημοσκοπικά τουλάχιστον προηγούνταν σημαντικά.
Η ΠΟΛ.ΑΝ. ωστόσο στήριξε την εκλογή Στεφανόπουλου και τόσο ο πρόεδρος του κόμματος Μ.Έβερτ, όσο και πολλά στελέχη της ΝΔ εισήλθαν στα… χαρακώματα.
Σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς είναι πρόεδρος της ΝΔ και χωρίς να έχει θέσει εαυτόν στη «βασανιστική λαϊκή σοφία» της κάλπης επιδίδεται και πάλι -με την ίδια γνώριμη θέρμη- σε ένα ακόμη μπραντεφερ.
Και το ερώτημα που γεννάται είναι … αντιλαμβάνεται ο πρόεδρος της ΝΔ ότι γι αυτή την πολύ δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα φέρουν ίση ευθύνη και οι ηγέτες του κόμματος του οποίου σήμερα προΐσταται; Άραγε τον έχει προειδοποιήσει κανείς ότι η λαϊκή αγανάκτηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια συγχώρησης νέων και μάλιστα ανούσιων λεονταρισμών, ιδιαιτέρως όταν ουδείς του παραχώρησε ποτέ τέτοιου τύπου εξουσιοδότηση ; Μήπως πράγματι να κληθεί στις κρίσιμες μετά Παπανδρέου διαπραγματεύσεις να συμμετέχει και ο τελευταίος εκλεγμένος πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, Κώστας Καραμανλής;
