Μια ημέρα προβληματισμού…
Άρθρο της εκπαιδευτικού Λουκίας Λουκαδάκου για την Ημέρα της Γυναίκας.
Η 8η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Αφιερωμένη στη Γυναίκα. Για τις γυναίκες του σήμερα αποτελεί μια μέρα εκδηλώσεων κάθε είδους – ειρηνικές πορείες, παραστάσεις και ομιλίες. Πώς όμως ξεκίνησε όλο αυτό;
Το 1908, περίπου 20.000 γυναίκες διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη με το σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ψηφίζουν, μεγαλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας τους. Η ακτιβίστρια Theresa Malkiel, ασκώντας πιέσεις στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής, πέτυχε την επόμενη χρονιά, το κόμμα να διοργανώσει μία ημέρα προς τιμήν τους.
Το 1910, η Clara Zetkin, υπεύθυνη του «γυναικείου γραφείου» του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είχε την ιδέα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Πρότεινε μία ημέρα το χρόνο που κάθε χώρα θα αφιερώνει στις γυναίκες και θα αγωνίζεται για την κοινωνική και πολιτική τους καταξίωση. Πάνω από εκατό συμμετέχουσες σε συμβούλιο δεκαεπτά χωρών συμφώνησαν με την πρόταση της Zetkin. Έτσι, στις 29 Μαρτίου του 1911 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι εορτασμοί σε Αυστρία, Δανία, Ελβετία και Γερμανία, ενώ δύο χρόνια αργότερα καθιερώθηκε η γιορτή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Στη Σοβιετική Ένωση, από το 1913 η Alexandra Kollontai πείθει τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή, κάτι που ο ΟΗΕ δεν έκανε, μέχρι το 1977.
Το έτος 2020 βέβαια, κυρίως στο Δυτικό κόσμο, το γυναικείο φύλο μπορεί να ψηφίζει και να ψηφίζεται, έχει θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα ισότητας, εργασίας, περιουσίας και κατέχει ισχυρή θέση στην κοινωνία. Η γυναίκα μπορεί να αποκτήσει παιδιά χωρίς το στίγμα της ανύπαντρης μητέρας. Μπορεί να ζήσει στη ζωή της, όπως αυτή επιθυμεί, και έχει σημαντική παρουσία σε όλους τους χώρους, από την οικογένεια ως την πολιτική και από την τέχνη ως την επιστήμη. Δεν είναι λοιπόν άτοπο να λέμε πως οι κατακτήσεις είναι πολλές και σημαντικές. Τότε γιατί μια μέρα αφιερωμένη στη γυναίκα;
Είναι σημαντικό να τονίσουμε την αναγκαιότητα τόσο αυτής της ημέρας όσο και του φεμινισμού, στις κοινωνίες του σήμερα. Περίπου 120 εκατομμύρια κορίτσια κάτω των 20 ετών έχουν υποστεί, παγκοσμίως, σεξουαλική παρενόχληση – ένας αριθμός που αντιστοιχεί περίπου στο 10% του συνόλου τους. Σε πολλές περιπτώσεις, θύματα βιασμού έχουν κατηγορηθεί ότι προκάλεσαν οι ίδιες το μαρτύριό τους, ενώ περισσότερο από το 30% του γυναικείου πληθυσμού έχει δεχτεί σωματική ή ψυχολογική βία.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι θύματα κακοποίησης από τους συζύγους και υπάρχουν κοινωνίες στις οποίες λιθοβολούνται για ασήμαντη αφορμή. Κοινωνίες στις οποίες και μόνο το ό,τι γεννιόμαστε γυναίκες είναι λόγος για περιορισμούς από το ντύσιμο ως την παρουσία μας στον κόσμο, επιβολή των «θέλω» του άνδρα, των «πρέπει» του περίγυρου και διακρίσεις κάθε είδους.
Σε συνδυασμό με αυτά ας μην ξεχνάμε τους πολλαπλούς ρόλους που επιτάσσει η κοινωνία του σήμερα στη γυναίκα. Είμαστε μάνες, ερωμένες, σύντροφοι, σύζυγοι και εργαζόμενες. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να έχει τόσα πολλά να φέρει σε πέρας, όμως η σύγχρονη πραγματικότητα φαίνεται να ωθεί το γυναικείο φύλο στα άκρα. Οι γυναίκες εξουθενώνονται ψυχικά κυνηγώντας το τέλειο, τέλεια μάνα, τέλεια νοικοκυρά, όμορφη μέχρι τα βαθιά της γεράματα κι απ’ την άλλη αντιμετωπίζουν τη δυσπιστία, την υποτίμηση και την αναλγησία των ανδρών.
Γίνονται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης στα χέρια ενός άνδρα και χλευάζονται σε πολλές των περιπτώσεων για τις προσωπικές επιλογές τους. Για να μην ξεχνάμε τα εκατομμύρια των γυναικών που στενάζουν κάτω από μπούργκες, μαντήλες, τσαντόρ, που δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής ούτε καν το δικαίωμα να επιλέξουν οι ίδιες το σύντροφό τους!
Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια εμείς οι ίδιες είμαστε υπεύθυνες για τα δεινά μας, γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε την ισοτιμία με τους άνδρες, γιατί αναπαράγουμε τα στερεότυπα στα παιδιά μας, γιατί δεν μιλάμε και δεν παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Στην προσπάθειά μας να τους έχουμε όλους ικανοποιημένους, καταφέρνουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας, εγκλωβιζόμαστε σε κοινωνικά στερεότυπα και καταλήγουμε να είμαστε πολλές φορές δυστυχισμένες.
Λόγοι, λοιπόν, σαν αυτούς που αναφέρθηκαν καθιστούν την 8η Μαρτίου ημέρα σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης.
Ημέρα αγώνων για μια κοινωνία που θα αποδεχτεί το γυναικείο φύλο ως ισότιμο και αξιοσέβαστο μέλος της.
Ημέρα που εμείς οι ίδιες θα αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της ίσης αντιμετώπισης.
Ημέρα που εμείς θα πιστέψουμε πως δεν υπάρχει ισχυρό και αδύνατο φύλο και που θα δώσουμε στις κόρες και τους γιούς μας τις αξίες του σεβασμού και της ισότητας!
Η ημέρα που θα υψώσουμε το ανάστημά μας και θα δηλώσουμε ότι δεν υπάρχει αντρικό και γυναικείο φύλο, παρά μόνο ως βιολογική διάκριση.
Η ημέρα που θα είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!
Χρόνια μας πολλά γυναίκες!
ΛΟΥΚΑΔΑΚΟΥ ΛΟΥΚΙΑ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ