Ένα πράγμα που δεν έχει σημειωθεί ή δεν έχει σημειωθεί με επάρκεια και ευκρίνεια μέσα στη σωρεία των ανθρώπινων προβλημάτων -και έτσι οδηγείται η όποια ανάλυση σε αδιέξοδο- είναι η φύση της «ταξικότητας». Χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, γιατί είναι ο πιο οικείος και δεν αναφέρομαι ούτε στην οικονομία ούτε σε λεπτότερες διακρίσεις όπως «κυβερνητικές ελίτ», «τάξεις» ή κάτι άλλο, γιατί θα γίνει αναφορά σε έναν ενοποιό ή κοινό παράγοντα των όποιων διαφοροποιήσεων.

Η ταξικότητα υπό ευρεία έννοια δεν είναι αποτέλεσμα μιας ιστορικής συγκυρίας συσσώρευσης χρήματος ή ονόματος ή οποιουδήποτε άλλου στοιχείου που αποτελεί φορέα δυνάμεως. Υπό την έννοια του παρόντος είναι η έκφραση ορισμένων αιτίων που συνοπτικά θα έλεγα ότι είναι τα εξής:

(1ο μέρος)

Ο Maurice Cranston, μελετητής του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, γράφει στο έργο του “The early life and work of Jean-Jacques Rousseau” όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του βιβλίου “Γράμματα από το Βουνό”, σελ. 47, εκδόσεις Στάχυ: “...για το γαλλικό, για το αγγλικό, για το αμερικανικό πνεύμα, η ελευθερία συνίσταται στη δυνατότητα ενός ανθρώπου να παραμένει απερίσπαστος από το κράτος στο να κάνει αυτό που θέλει να κάνει∙ για τον  Rousseau από τη Γενεύη, όμως, [η ελευθερία] είναι ζήτημα συμμετοχής στην κυριαρχία του κράτους και στη διαμόρφωση νόμων, κάτω από τους οποίους ζει κανείς υπακούοντας τη δική του βούληση...”.