Η αναζήτηση και τήρηση της “Μεσότητος”
Στις σύγχρονες κοινωνίες, ο καταναλωτισμός κυριάρχησε και τα λάθος πρότυπα του νεοπλουτισμού και της λαμπερής εικόνας έθαψαν βαθειά στο υποσυνείδητό μας και διέγραψαν ακόμη κι από τη συλλογική μνήμη, αξίες και αρχές όπως το ΄΄ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ΄΄ το ΄ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ΄΄και το ΄΄ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ΄΄.
Αυτή η κοινωνική παθογένεια δεν είναι βέβαια τωρινό φαινόμενο, απλώς η μαζικοποίηση της παραγωγής, λόγω της Βιομηχανικής επανάστασης και συνακόλουθα της τεχνολογικής εξέλιξης, την ΄΄αποθέωσαν΄΄.
Οι αλλαγές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι λόγω της επιδημιολογικής κρίσης, όπως φαίνεται, θα είναι τρομακτικές και σίγουρα με αυτή τη συνεχιζόμενη ρευστότητα δεν μπορεί να προσδιορίσει κανείς τις πραγματικές συνέπειες που θα επέλθουν στα κράτη, στις κοινωνίες, στην οικονομία και σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.
Τώρα λοιπόν όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο να ανακαλύψουμε ξανά τις ξεχασμένες πανανθρώπινες αρχές και αξίες.
Αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει μόνο με τον εσωτερικό κόσμο του καθενός, αλλά πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για κάθε δράση του ανθρώπου, τόσο σε σχέση με τους συνανθρώπους του, αλλά κυρίως σε σχέση με το περιβάλλον που ζει και δραστηριοποιείται.
Η εμπέδωση των παραπάνω αρχών θα οδηγήσει τον άνθρωπο στο να σέβεται τους πεπερασμένους πόρους του πλανήτη που τον φιλοξενεί, καθότι η υπερεκμετάλλευση και η κακή χρήση τους είναι αυτή , η οποία έχει δημιουργήσει την υπερθέρμανση και την καταστροφή της ισορροπίας που για χιλιάδες χρόνια υπήρχε στη Γη.
Σε αυτό θα συμβάλει και η περαιτέρω ενίσχυση και ενεργοποίηση της κοινωνίας. Πολλοί θεωρητικοποίησαν στο παρελθόν την αδυναμία των θεσμών της Πολιτείας να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες και διακήρυξαν ότι το ατομικό συμφέρον και οι αγορές, μπορούν να υποκαταστήσουν την οργανωμένη κοινωνία.
Πλέον είναι σαφές ότι Αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση, η πρόνοια, το περιβάλλον, η βιοποικιλότητα και η προστασία εν γένει του ανθρώπου, πρέπει να τα διαχειρίζεται η κοινωνία και οι εκπρόσωποί της.
Ως γνωστόν τα επιστημονικά (ερευνητικά )εργαστήρια που αναζητούν τη λύση σε κάθε είδους σύγχρονη ασθένεια (όπως η παρούσα) είναι αποδέκτες και διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια κυρίως κρατικών επιχορηγήσεων ( που προέρχονται από την κοινωνία ) και όχι ιδιωτικών κεφαλαίων.
Όλα τα τεχνολογικά θαύματα της εποχής μας, έγιναν πράξη χάριν των κρατικών επενδύσεων.
Έτσι κάπως ήρθε και ΄΄η κατάκτηση του διαστήματος΄΄ και σήμερα απολαμβάνουν άπαντες τα καλά των δορυφορικών συνδέσεων. Το ιδιωτικό κεφάλαιο βέβαια μπορεί και επενδύει στην ανάπτυξη της επικοινωνίας και να την εξελίσσει, αλλά πάνω στη βάση των ήδη δημιουργηθέντων υποδομών.
Το ίδιο ισχύει και στην ενέργεια, την ύδρευση με τις τεράστιες επενδύσεις κλπ, γι΄ αυτό θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στους όρους ανάπτυξης και εκμετάλλευσης, τόσο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όσο και της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και υποδομών.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι νέοι προβληματισμοί που έχουν τεθεί πλέον, αφορούν την αναγκαιότητα για ενίσχυση του κράτους πρόληψης, για την κοινωνία της επιτήρησης, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τη βιοϊατρική ηθική, τα κοινωνικά δικαιώματα και την προστασία του περιβάλλοντος λόγω της ( ήδη παρούσας) κλιματικής αλλαγής.
Κυρίαρχο ρόλο κατά συνέπεια στη διαχείριση όλων αυτών των θεμάτων που θα μας απασχολήσουν θα πρέπει να παίζει η κοινωνία στο σύνολό της.
Αυτή και οι θεσμοί της είναι που πρέπει να αναζητήσουν και να τηρήσουν την αρχή της ΄΄μεσότητος΄΄ ( η οποία σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, δεν είναι απλά η ΄΄ ίση απόσταση από τα άκρα΄΄, αλλά ΄΄το ορθό μέτρο μεταξύ δύο ακροτήτων, από τις οποίες η μία παρουσιάζει έλλειψη και η άλλη υπερβολή΄΄) σε κάθε δραστηριότητα, προκειμένου να οδηγηθεί η ανθρωπότητα με ασφάλεια στο μέλλον.