Πρώτη του Απρίλη σήμερα κι η Άνοιξη ήρθε. Ήρθε; Θα έρθει; Τίποτα από τη σημερινή μέρα δεν θυμίζει την Άνοιξη ούτε ο καιρός, ούτε η κατάσταση. Η πρώτη του φετινού Απρίλη είναι μια μέρα μουντή, συννεφιασμένη, με σύννεφα όχι μόνο στον ουρανό αλλά και στις καρδιές. Άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους με το φόβο μιας πανδημίας, που προέκυψε αιφνιδίως, που σκέπασε τον πλανήτη και σταμάτησε τη ζωή.
Μια μέρα σαν τη σημερινή, ωστόσο, επιλέχτηκε για να κλείσει οριστικά ο κύκλος της ζωής ενός αγωνιστή, ενός ανθρώπου που έγινε το σύμβολο του αγώνα των Ελλήνων στην Κατοχή, το σύμβολο της αντίστασης απέναντι σε κάθε είδους καταπίεση, απέναντι στο ρατσισμό, τις διαχωριστικές γραμμές, στον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία. Ο Μανώλης Γλέζος έφυγε από κοντά μας στις 30 του Μάρτη και πέταξε για να συναντήσει τον Σάντα και τους άλλους συντρόφους… Η Πρωταπριλιά ορίστηκε η μέρα της κηδείας του, μακάρι να μπορούσε να είναι ένα ψέμα όπως τα ψέματα που λέμε αυτή τη μέρα. Δεν είναι όμως και καλούμαστε να αποχαιρετίσουμε το Μανώλη σιωπηλά, από μακριά και ο καθένας βιώνοντας το δικό του εγκλεισμό.
Κάποιοι θα πουν « εντάξει πόσο ακόμα; ήταν μεγάλος!» δεν πρόκειται για την ηλικία όμως, τα σύμβολα δεν έχουν ηλικία! Οι άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στους άλλους, στις ιδέες, τα ιδανικά και τις αξίες δεν μετριούνται με τα χρόνια, μετριούνται με το ανάστημα! Κι ο Γλέζος είχε ανάστημα!
Πρώτη Απριλίου σήμερα, κι η γη συνεχίζει να γυρίζει, η ζωή να φεύγει αδιάφορη για τον πόνο που πιθανόν προκαλεί στον άνθρωπο, το σύμπαν να συνωμοτεί εναντίον μας κι εμείς κλεισμένοι σε τείχη που ύψωσαν γύρω μας άλλοι; Εμείς; Ποιος; Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό θα ψάχνουμε για απαντήσεις που ποτέ δεν θα βρούμε και που αν τις βρούμε θα τις ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας… καλό μήνα!
