Οι Μηλιές “ενώνουν”…
Η Ελλάδα τελικά μπορεί….
Μπορεί να επιλέξει τον τρόπο να εγκαταλείψει τη μιζέρια και την εξαθλίωση της οικονομικής κρίσης.
Έχει την ιστορία, την κουλτούρα, τα κότσια και την πυγμή να πει όχι στην πολιτική που οι γνωρίζοντες την προσομοιάζουν με σπιράλ θανάτου.
Κανείς μέχρι σήμερα άλλωστε, στο πέρασμα των αιώνων, δεν έχει καταφέρει να θανατώσει τον Έλληνα και την Ελλάδα.
Δεν μπορεί καμία πολιτική, κανένα όπλο, κανένα μοχθηρό και βλοσυρό μυαλό με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική επιβολή και την απόλυτη κυριαρχία της χώρας, που δίδαξε όχι μόνο τη Δημοκρατία (που εμείς σήμερα τσαλαπατάμε) αλλά ουσιαστικά την ίδια ζωή, να θανατώσει το Ελληνικό πνεύμα.
Έστω κι αν γνωρίζουν οτι είναι αθάνατο.
Όσο και αν προσπαθούν να δηλητηριάσουν το μυαλό μας.
Έτσι ένιωσα στις Μηλίες του Πηλίου σε μία συναυλία του τοπικού παραδοσιακού Συλλόγου στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλαιών, με τον Μουτζούρη να δεσπόζει ακούραστος από το πέρασμα των χρόνων και να μαρτυρά τους αγώνες ενός ολόκληρου Έθνους.
Αθεράπευτα ρομαντικός θα μου πείτε;
Πραγματιστής;
Πατριώτης με την καλή έννοια;
Απολιτίκ;
Όλοι παντως κι εγώ μαζί αισθανθήκαμε δυνατοί.
Τα λόγια του Μιχάλη Γιαννιού, εκπαιδευτικού στη Βοιωτία και προέδρου του συλλόγου, αναφερόμενος στην ντομπροσύνη του Αντώνη Ρέμου που τραγούδησε αφιλοκερδώς στην εκδήλωση, ο χαιρετισμός του γνωστού τραγουδιστή και το καυστικό σχόλιο του Μπάμπη Τσέρτου για τα τεκταινόμενα στη χώρα, σε συνδυασμό με τις ερμηνείες τους σε παλιά καλά λαικά, με καθήλωσαν και με έκαναν να καταλάβω καλύτερα από κάθε πολιτικό (και μάλιστα να πεισθώ), πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει.
Όλοι, πλούσιοι, φτωχοί, γυναίκες, άνδρες, νέοι, ηλικιωμένοι ενωθήκαμε, σιγοτραγουδήσαμε, χορέψαμε και ορισμένοι δάκρυσαν ο καθένας για τον δικό του λόγο.
Εκείνη τη βραδιά μας ένωσε όλους, το Ελληνικό τραγούδι, ο πολιτισμός μας και η ιστορία μας.
Αυτός είναι ο δρόμος…
Αυτά μου μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Μην τους κάνουμε τη χάρη λοιπόν…
Καλό χειμώνα…