“Αν θα μπορούσα τον κόσμο θα άλλαζα”
«Αν θα μπορούσα τον κόσμο θα άλλαζα», λέει το όμορφο κομμάτι του Φιλ. Πλιάτσικα και συνυπογράφω στην διάθεση για αλλαγή όλων των στραβών, στρεβλών και κακώς κειμένων της εποχής μας.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα «φοβάμαι» να κυκλοφορήσω στον δρόμο και να ανοίξω emails και Facebook γιατί δεν ξέρω πόσες και πόσοι θα μου ζητήσουν βοήθεια. Και όταν λέω βοήθεια ενώ κάθε είδους, από εύρεση εργασίας μέχρι χρήματα, μέχρι παρέμβαση να προχωρήσει κάποιο θέμα τους στο δημόσιο και βέβαια για μεσολάβηση να πληρωθούν διότι όσοι έχουν την τύχη να δουλεύουν συνήθως δεν πληρώνονται στην ώρα τους.
Προβληματίζομαι απίστευτα μιας και ξέρω ότι ελάχιστα μπορώ να κάνω για να αλλάξω το κράτος, τις συνθήκες που ζούμε, την κοινωνία, την κατάσταση.
Αντιμετωπίζω με χιούμορ και χαμόγελο την αγανάκτηση των πολιτών όταν περιμένω στην ουρά της ΔΕΗ να πληρώσω και μου λένε κάνε ρεπορτάζ, δεν βλέπεις τα χάλια μας, ερχόμαστε να τους δώσουμε τα λεφτά μας και περιμένουμε 2 ώρες!!!
Με χιούμορ και ψυχραιμία, αντιμετωπίζω και τις ουρές στην εφορία της Λαμίας, όπου πολίτες από όλη την Φθιώτιδα, περιμένουν ώρες ατελείωτες για να εξυπηρετηθούν σε απίστευτα μεγάλες ουρές και μου λένε «τα χάλια μας τα βλέπεις να τα δείξεις στο δελτίο, να δουν οι κυβερνώντες τα κατορθώματα τους με τις καταργήσεις των εφοριών».
Με χαμόγελο και αισιοδοξία μπαίνω και στην τράπεζα και ας είναι να πληρώσω δάνειο και ας βλέπω πολλούς να εκλιπαρούν για να μη τους πάρουν το σπίτι… λεφτά είναι σκέφτομαι δεν θα μας πάρουν και την ψυχή..
Στην πολυκατοικία μου δεν μπορώ να χαμογελώ, όχι γιατί δεν εκτιμώ τους συγκατοίκους μου αλλά γιατί το δέρμα μου είναι τσιτωμένο από το κρύο μιας και κανείς μας δεν βάζει πετρέλαιο για να ανάψει το καλοριφέρ.
Στο πρατήριο, βάζω βενζίνη και νιώθω την ντροπή των γύρω μου να ξεχειλίζει που λένε στον υπάλληλο, βάλε μου 10 ευρώ, γιατί προφανώς οι άνθρωποι δεν έχουν περισσότερα να βάλουν.
Δεν χαμογελώ ούτε στο σούπερ μάρκετ γιατί πλέον όλα τα καλάθια έχουν το πολύ μέχρι 7-8 είδη και όλοι περιμένουν στο ταμείο express που είναι για λίγα προϊόντα ενώ τα άλλα ταμεία είναι άδεια…
Εκεί που χάνω και το χιούμορ και το χαμόγελο είναι στο νοσοκομείο Λαμίας, που βλέπω την τεράστια προσπάθεια των γιατρών να εξυπηρετήσουν δεκάδες άτομα καθημερινά, χωρίς να έχουν ούτε γάντια.
Και αναρωτιέμαι αν εγώ θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα και πως;
Και αποφάσισα να χαμογελάω περισσότερο στην καθημερινότητά μου, στην δουλειά μου, ακόμη και στο δελτίο και ποιος ξέρει ίσως το χαμόγελο να είναι μεταδοτικό και να μπορέσει να μας βοηθήσει πριν σπάσουμε αυτόν τον κόσμο τον γυάλινο…
Τα δυο σχετικά με το άρθρο μου τραγούδια, σας τα αφιερώνω με πολύ αγάπη…
ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ…
ΛΕΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ