Μαμά δεν έφτασα…
Η 1η Μαρτίου είναι πια μια άλλη μέρα, είναι η μέρα που κάποιοι θα θυμούνται ως τραγική, άλλοι που θα θέλουν να ξεχάσουν κι όλοι μας θα ευχόμαστε να μην είχε έρθει ποτέ. Κάπως έτσι ο νους βάζει σημάδια για να μην ξεχάσει ή πάλι για να μην θυμάται. Ένα τρένο, ένα ταξίδι που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, ένα ταξίδι για κάποιους εφιαλτικό, για άλλους το τελευταίο.
Πως να χωρέσει τόσος πόνος στην ψυχή των ανθρώπων που χαιρέτησαν τα παιδιά τους και δεν θα τα ξαναδούν ποτέ; Πως να χωρέσει τόση οργή για δύο τρένα που έτρεχαν προς το θάνατο με 160 χιλιόμετρα την ώρα; Τι μπορεί να πει κάποιος στα παιδιά των εργαζομένων που, όπως πολλές φορές, «ο μπαμπάς ήταν στη δουλειά» – μόνο που αυτή τη φορά δεν θα γυρίσει ποτέ; Ποιος θα απαλύνει τον καημό των γονιών τόσων ψυχών που χάθηκαν μέσα στη φωτιά; Ποιος θα απαντήσει στους νεκρούς που ζητούν δικαίωση; Πολύ φοβάμαι κανείς!
Ζούμε τελικά σε μια χώρα που θέλει να λέγεται σύγχρονη κι ευρωπαϊκή αλλά έχει παραμείνει σε τριτοκοσμική κατάσταση. Όλοι τώρα μιλούν για παραλείψεις, αστοχίες, μίζες, λάθη, ευθύνες και κανείς δεν έδωσε σημασία σε διαμαρτυρίες εργαζομένων, σε παραιτήσεις υπευθύνων γιατί απλώς ένας ωχαδερφισμός είναι στο αίμα μας, ένα «έλα μωρέ υπερβολές» μας χαρακτηρίζει. Μόνο όταν το κακό φτάσει στην πόρτα μας τότε
«…άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν…» όπως γράφει κι ο ποιητής.
Αυτές οι ώρες περνούν δύσκολα, βαριά και βασανιστικά για όλους μας, όμως εμείς που από τύχη δεν ήμαστε στο τρένο και που δεν χάσαμε κάποιον δικό μας θα ξαναβρούμε τις ζωές μας και θα συνεχίσουμε από εκεί που τις αφήσαμε. Για όλους εκείνους όμως που είχαν έναν δικό τους άνθρωπο στο τρένο και τον έχασαν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια. Καμία μέρα και καμία νύχτα δεν θα απαλύνει τον καημό τους. Για αυτούς θα υπάρχει μόνο το πριν και το μετά, ο χρόνος κόπηκε στα δύο, η ζωή τους κόπηκε στα δύο.
Οι γονείς πάντα λέμε στα παιδιά μας «πάρε με όταν φτάσεις», σήμερα κάποια παιδιά δεν μπόρεσαν να πουν «Μαμά έφτασα» γιατί δυστυχώς δεν έφτασαν ποτέ…
