Μη λησμονάτε τη χώρα μου…
28η Οκτωβρίου 1940: η Ελλάδα οδηγείται στον πόλεμο. Μια ακόμη χώρα, ένας ακόμη πόλεμος μέσα στη μεγάλη παγκόσμια σφαγή! Οι πρόγονοί μας πολέμησαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία απέναντι σε μια μεγάλη δύναμη υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και τη ζωή τους. Εμείς σήμερα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη θυσία τους και να πορευτούμε στα χνάρια τους, με ομοψυχία, θάρρος και διάθεση προσφοράς στο σύνολο. Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό; Πόσο οι Νεοέλληνες έχουμε ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυταπάρνησης, της δικαιοσύνης, της προσφοράς, του χρέους;
Ο ποιητής επικαλείται τον ήλιο της δικαιοσύνης και τη δόξα των προγόνων παρακαλώντας να μην ξεχάσουν τη χώρα του, να μην ξεχάσουν την Ελλάδα στις δύσκολες ώρες του πολέμου και της Κατοχής. Σήμερα ποιος θα παρακαλέσει τη δικαιοσύνη να μη λησμονήσει τη χώρα μας; Ποιος θα ζητήσει από τον ήλιο της να φωτίσει τους Έλληνες; Ποιος θα επικαλεστεί το ένδοξο και ηρωικό παρελθόν της Ελλάδας – όχι με εθνικισμό – αλλά με το θάρρος της αυτοθυσίας και το χρέος προς το κοινωνικό σύνολο;
Περισσότερο από ποτέ, σήμερα, το δίκιο χρειάζεται να εμπνεύσει τους ανθρώπους. Να γίνει κτήμα τους. Έννοια αναπόσπαστα δεμένη με τη ζωή τους, να γίνει καθημερινή τους αξία που θα ακολουθεί τις πράξεις τους. Σήμερα, που η ανθρώπινη ζωή καταμετράται με αριθμούς και που κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα νούμερο. Σήμερα, που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μόνο όταν ανήκει στην κυρίαρχη κοινωνική ομάδα. Σήμερα, που οι άνθρωποι πνίγονται στις θάλασσες μόνο και μόνο γιατί επιζητούν ένα καλύτερο αύριο: να σωθούν αυτοί και τα παιδιά τους από πολέμους και σφαγές. Σήμερα, που δεκαοκτάχρονα παιδιά πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες αυτών που θα έπρεπε να τα προστατεύουν και η αφαίρεση της ζωής θεωρείται ατύχημα, λες κι αυτά τα παιδιά δεν έχουν γονείς, αδέρφια, φίλους και ανθρώπους να τους αγαπούν, λες και δεν υπήρξαν! Σήμερα, που ολοένα και περισσότερο ο κόσμος χωρίζεται στο «εμείς» και οι «άλλοι». Οι άλλοι που δεν βλέπουμε, οι άλλοι που μας ενοχλεί ο τρόπος ζωής τους, οι άλλοι που δεν υπάρχουν! Η ανάγκη να επανεξετάσουμε τη ζωή μας, να ξεφύγουμε από το εγώ και να προσεγγίσουμε το εμείς είναι επιτακτική, γιατί η σύγχρονη κοινωνία ολοένα χάνει τη συνεκτικότητα και τη συνοχή της και οι άνθρωποι δείχνουν απίστευτη αλαζονεία και εγωισμό. Αρνούνται στον άλλο ό,τι για τον εαυτό τους θεωρούν ως φυσικό και απαράγραπτο δικαίωμα. Αναγνωρίζουν τα δικαιώματα μόνο όταν αφορούν αυτούς και κλείνουν μάτια και αυτιά μπροστά στη δυστυχία, την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση του άλλου. Αποποιούνται κάθε ευθύνη και δικαιολογούν τις πράξεις τους σύμφωνα με τη δική τους οπτική και όχι με το δίκιο και την έννοια της δικαιοσύνης. Όποιος δεν είναι με εμάς ή σαν κι εμάς δεν υπάρχει!
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, πέρα από την αγριότητα και τη βία του πολέμου καθεαυτού, έμεινε στην ιστορική συνείδηση των εθνών για το διαχωρισμό, την τυφλή βία απέναντι στις μειονότητες, τη συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων οι οποίοι τιμωρήθηκαν για ένα και μόνο «αδίκημα», ότι υπήρξαν διαφορετικοί και ως εκ τούτου απειλή για την κυρίαρχη κουλτούρα! Στο πλαίσιο αυτό και η χώρα μας έζησε το διαχωρισμό των Ελλήνων, έναν οδυνηρό και άγριο εμφύλιο πόλεμο που έληξε μεν, αλλά άτυπα συνεχίστηκε με το ανελέητο κυνήγι των ηττημένων. Καθώς ο 21ος αιώνας οδεύει προς το μέσον του θα περίμενε κανείς ότι οι σημερινοί άνθρωποι θα είχαν αποδεσμευτεί από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα του παρελθόντος, ότι θα είχε γίνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, ένα άλμα που θα ξεπερνούσε τις διακρίσεις, ένα άλμα με το οποίο ο άνθρωπος θα συναντούσε τον άνθρωπο! Αντιθέτως, συνεχίζεται η κατάταξη των ανθρώπων σε αυτούς που αξίζουν να υπάρχουν και σε αυτούς που παραμένουν αφανείς και ανύπαρκτοι. Η Δικαιοσύνη και το δίκιο έχουν το ίδιο βάρος ακόμη και σήμερα και η παράκληση του ποιητή γίνεται απαίτηση των καιρών. Παραφράζοντας, λοιπόν τα λόγια του: Μη λησμονάτε τον κόσμο μας…
