Γυναίκες μόνες…
Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
σέ λέω γυναίκα.
Σέ λέω γυναίκα
γιατ’ εἶσ’ αἰχμάλωτη.
( Κική Δημουλά «Τό λίγο τοῦ κόσμου», 1971)
21ος αιώνας : ο αιώνας της τεχνολογίας, των γνώσεων, των υπολογιστών, της ευημερίας, της απελευθέρωσης… 21ος αιώνας ε και; Που είναι η ανθρωπιά, ο σεβασμός στην ύπαρξη; Που είναι η κατανόηση, ο αλτρουισμός, η ομοψυχία, η ΑΓΑΠΗ; Που είναι η ισοτιμία; Η ισότητα των δύο φύλων; Η ισότητα των ανθρώπων;
21ος αιώνας: άνθρωποι, εγωιστικά πλάσματα ανίκανα να συμπονέσουν, να αναγνωρίσουν στον άλλο το δικό του χώρο, ανίκανοι να δεχτούν τη διαφορετική σκέψη, τη διαφορετική άποψη, το διαφορετικό τρόπο ζωής. Εγκλωβισμένοι στα «θέλω» τους αρνούνται να δουν τον άλλο, αρνούνται να δουν την ύπαρξή του πέρα από τη δική τους ύπαρξη, όλα είναι δικά τους, όλα είναι κτήμα τους.
Με αφορμή την ομολογία του δολοφόνου της Καρολάιν ας κοιτάξουμε πιο βαθιά την κοινωνία μας, ο δράστης είναι το ιδανικό πρότυπο άντρα, όμορφος, με πολλά λεφτά, με ένα «συγκλονιστικό» επάγγελμα (πιλότος), τρυφερός ( έτσι έδειχνε στις φωτογραφίες), με λίγα λόγια ο τέλειος σύζυγος… Όμως αυτός δολοφόνησε το κορίτσι και το σκυλάκι, δυο ανυπεράσπιστα πλάσματα στα χέρια ενός τελικά αδίστακτου δολοφόνου. Η δικαιολογία; Θα τον εγκατέλειπε και θα έπαιρνε και το παιδί μαζί της! Και τώρα; Τώρα το παιχνιδάκι που είχε για να παίζει το έσπασε και για να μην τιμωρηθεί είπε ψέματα, όπως λένε τα παιδιά για να μην τα μαλώσουν. Αλλά αυτός δεν είναι παιδί, είναι ενήλικος, σύζυγος και πατέρας, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν του ανήκει η γυναίκα του, ότι δεν είναι κτήμα του, ότι δεν είναι παιχνίδι στα χέρια του! Ένας άνθρωπος που έμαθε ότι αυτός είναι το κέντρο του κόσμου και γύρω του οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι, αναλώσιμοι, χωρίς αξία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ζωή, απλώς παιχνίδια στις διαθέσεις του.
Σε μια κοινωνία που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στο όχι, στην ελεύθερη βούληση, που πιστεύει ότι το θύμα φταίει, γιατί τον εκνεύρισε, γιατί δεν έπρεπε να του πει ότι θα φύγει με το παιδί τους, γιατί δεν υπάκουσε στον «άντρα της», γιατί, γιατί… οι γυναίκες έχουν δεμένα χέρια, είναι αιχμάλωτες! Αιχμάλωτες αρχικά της οικογένειας και των στερεότυπων που αναπαράγει. Αιχμάλωτες μιας κοινωνίας που τις θέλει όμορφες, σέξι, επιτυχημένες εργαζόμενες, καλές και υπάκουες συζύγους, καλές μάνες, να μην αντιδρούν, να μην προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, να μην έχουν αντιρρήσεις… Αιχμάλωτες στις ορέξεις κάθε αρσενικού που έμαθε ότι είναι ανώτερος, ότι είναι πιο δυνατός, πιο έξυπνος και γι’ αυτό δεν μπορεί καμία να του πει όχι, δεν μπορεί καμιά να τον αφήσει γιατί δεν είναι ευτυχισμένη μαζί του, να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς αυτόν.
Τι κι αν είμαστε στον 21ο αιώνα λοιπόν; Τι κι αν έχουμε λύσει πολύπλοκους γρίφους; Τι κι αν η επιστήμη έχει κάνει θαύματα; Η γυναίκα συνεχίζει να γίνεται βορά στις ορέξεις κάθε αρσενικού που πιστεύει ότι υπάρχει στη ζωή για να τον υπηρετεί, να τον υπακούει, που δεν μπορεί να είναι καλύτερη, εξυπνότερη πιο πετυχημένη. Κάθε γυναίκα που ξεφεύγει από τους κανόνες του κοινωνικού συνόλου αντιμετωπίζεται με χλευασμό – τα γνωστά : «άντε να πλύνεις κανένα πιάτο που θες και τιμόνι!»- «έτσι όπως ντύθηκε τι περίμενε να κάνει; Άντρας είναι!». Άντρας είναι, γι’ αυτό δικαιολογείται η βία από πλευράς του, η απιστία, η αγένεια γιατί όπως λέει και το τραγούδι «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω…». Το κέφι του όμως γίνεται βιασμός, ξυλοδαρμός, σεξιστικά ανέκδοτα, προσβολές, ζήλεια, λεκτική και σωματική βία, καταπίεση, απαγορεύσεις κλπ. Ίσως φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, όμως η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει και όση απελευθέρωση και χειραφέτηση των γυναικών υπάρχει, άλλη τόση καταπίεση και έμφυλη βία κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, βία, χειραγώγηση, απειλές και μοναξιά.
Τελικά δεν είμαστε μόνο αιχμάλωτες, είμαστε και μόνες! Γυναίκες μόνες σε ένα κόσμο για άντρες που συνεχίζουν να κάνουν το κέφι τους!
