Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία…
Ιούνιος 1986- Ιούνιος 2020…κάθε χρόνο η ίδια ιστορία: Πανελλαδικές εξετάσεις! Κάθε χρόνο πάλι από την αρχή: το ίδιο άγχος, η ίδια ανασφάλεια, οι ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις και κάποιες φορές τα ίδια όνειρα- για την ακρίβεια εφιάλτες! Πέρασαν τριάντα τέσσερα χρόνια κι εγώ συνεχίζω να αντιδρώ στις Πανελλαδικές Εξετάσεις όπως περίπου τη χρονιά που έδωσα! Τότε ως μαθήτρια, ύστερα ως εκπαιδευτικός, αργότερα και ως μάνα υποψηφίων.
Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι: τι κάνουμε στα παιδιά μας; Για ποιο λόγο θα πρέπει μια διαδικασία, ας πούμε αξιολόγησης, να είναι τόσο επίπονη γι’ αυτά; Γιατί να προξενούμε τόσο άγχος και τόσες ανασφάλειες στις εφηβικές ψυχές; Πόση προσπάθεια πρέπει να καταβάλει ένας/μια υποψήφιος/α για να παραμείνει σε ηρεμία και πόση δύναμη πρέπει να έχει για να αντεπεξέλθει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε μια ενδεχόμενη αποτυχία; Ποιος από μας τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και επιπλέον πολιτικούς και δημοσιογράφους έχει σκεφτεί σοβαρά πόσο πιέζουμε αυτά τα εφηβάκια να αποδείξουν την αξία τους μέσα από μια διαδικασία καθαρά γνωστικού περιεχομένου;
Ίσως κάποιοι με χαρακτηρίσετε υπερβολική, κάποιοι άλλοι μπορεί και να συμφωνήσετε μαζί μου και κάποιοι θα φανείτε απαθείς, το σίγουρο όμως είναι πως χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι ως κοινωνία είμαστε υποκριτές και δίνουμε αμφίσημα μηνύματα στα παιδιά μας. Από τη μια προσανατολίζουμε τα παιδιά, από το δημοτικό ακόμα, στις άριστες επιδόσεις υπογραμμίζοντας έμμεσα ή άμεσα ότι όποιος δεν είναι άριστος δεν είναι και ικανός κι από την άλλη διατυμπανίζουμε ότι η αποτυχία στις εξετάσεις δεν είναι το τέλος του κόσμου. Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται τη διαδικασία των εξετάσεων εξ’ αιτίας μιας ενδεχόμενης αποτυχίας, όχι τόσο γιατί πιθανόν δεν θα γράψουν καλό βαθμό, όσο γιατί οι βαθμοί αυτοί τους προσδίδουν το κύρος και την αυτοεκτίμηση που χρειάζονται για να αποδείξουν την αξία τους. Πολλά εγκαταλείπουν την προσπάθεια γιατί δεν αντέχουν την πίεση και τη ματαίωση. Άλλα πάλι αντιδρούν απαξιώνοντας τη διαδικασία προβάλλοντας αμυντική συμπεριφορά. Κι απ’ την άλλη μια κοινωνία ολόκληρη χορεύει στους ρυθμούς των Πανελλαδικών! Τα ΜΜΕ ανάγουν το θέμα σε κυρίαρχο των ημερών (ανακοινώσεις, λύσεις, εκτιμήσεις θεμάτων, αναλύσεις ψυχολόγων, προτάσεις διατροφολόγων κ.α), γονείς «τρελαμένοι» που προσπαθούν να φανούν ψύχραιμοι, εκπαιδευτικοί που συμπάσχουν και ταυτόχρονα πιέζουν… κι εκεί κάπου ανάμεσα οι υποψήφιοι…
Στο ίδιο έργο θεατές και φέτος με άκρως προβλέψιμο τέλος, τα παιδιά στη δίνη του άγχους και της ανασφάλειας, οι γονείς ανήμποροι να διαχειριστούν το δικό τους άγχος και οι εκπαιδευτικοί στη δική τους αγωνία, θεατές και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα. Διπλή ιδιότητα για μένα πάλι, μάνα κι εκπαιδευτικός, οι όποιες προσπάθειες να ηρεμήσω μάλλον αποτυχημένες, το πρωί των εξετάσεων δύσκολο, περνά αργά και βασανιστικά με μια περίεργη διάθεση να κάνω κάτι και να μην κάνω τίποτα! Η ίδια αγωνία: πως είναι τα θέματα; Θα τα καταφέρει να αποδώσει ανάλογα με το διάβασμά της; Είναι αγχωμένη; Πώς να αντιδράσω αν δεν γράψει καλά; Αρκεί ένα δεν πειράζει εσύ να είσαι καλά; Ερωτήματα που διογκώνονται από το βάρος της διπλής αυτής ιδιότητας και συνοδοιπόρος μου σ’αυτό η υπόλοιπη οικογένεια που περιμένει από μένα την απαραίτητη ψυχραιμία και τη βοήθειά μου λόγω γνώσεων.
Δυο μέρες απομένουν και μετά η αγωνία των βαθμών. Για μένα θα είναι η τελευταία φορά της διπλής ιδιότητας αλλά είμαι σίγουρη πως και του χρόνου το ίδιο έργο θα ζήσω κι εγώ κι όλοι μας…
