Ένα Πάσχα…
Πάσχα η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας.
Η θυσία του Θεανθρώπου για τη σωτηρία του ανθρώπου γίνεται την άνοιξη.
Η προδοσία, ο εξευτελισμός, η Σταύρωση και τέλος η Ανάσταση ή διαφορετικά Η Κάθοδος στον Άδη, όπως παρουσιάζεται στη βυζαντινή αγιογραφία, λαμβάνουν χώρα την άνοιξη.
Πάσχα, η σωτηρία του ανθρώπου και η επιστροφή του στη ζωή.
Σε άλλους αιώνες ο ερχομός της άνοιξης σηματοδοτείται από την επιστροφή της Περσεφόνης στη γη και τη χαρά της Δήμητρας που επιτρέπει να ανθίσουν τα λουλούδια, να καρπίσει η γη και να επιστρέψουν στη ζωή οι άνθρωποι. Κι ακόμη παλιότερα, οι Φοίνικες, κάθε άνοιξη θρηνούν το θάνατο του Άδωνη και στολίζουν το νεκρικό του κρεβάτι με λουλούδια για να γιορτάσουν την άλλη μέρα την ανάστασή του με χαρούμενους ψαλμούς!
Φαίνεται ότι η ζωή προϋποθέτει τη σταύρωση, τον πόνο και τον θάνατο, τον θάνατο όχι τον βιολογικό, αλλά το τέλος, την ολοκλήρωση ενός κύκλου πριν από την αρχή ενός νέου. Η ανθρώπινη ύπαρξη καλείται να διαγράφει αέναους κύκλους στην πορεία των αιώνων, κύκλους που εναλλάσσονται από τον πόνο στη χαρά κι από τη ζωή στο θάνατο, από την ειρήνη στον πόλεμο και από τη δημιουργία στον όλεθρο… Η ανθρώπινη ύπαρξη που ταλανίζεται μεταξύ του εφήμερου και του αιώνιου, ανάμεσα στην αμαρτία και τη μετάνοια, ανάμεσα στο πάθος και τη γαλήνη…
Ένα Πάσχα και το φετινό, ένα Πάσχα με βουβές εκκλησιές, χωρίς θρήνους και λουλούδια για τον Εσταυρωμένο, χωρίς το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Ένα Πάσχα μετά το οποίο περιμένουμε να κλείσει ένας επώδυνος κύκλος της ζωής μας, που περιμένουμε με αγωνία να ξαναρχίσουμε να ζούμε. Ένα Πάσχα που το νόημα της Ανάστασης αποκτά άλλη διάσταση: για τους νοσούντες είναι η ίαση, για τους ηλικιωμένους να ξαναδούν τα παιδιά και εγγόνια τους, για κάποιους η επιστροφή στην εργασία, για άλλους ο έρωτας, για όλους μας να ξαναβρούμε τα βήματα της ζωής μας, την ίδια τη Ζωή! Να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας, να καθίσουμε δίπλα τους, να κουβεντιάσουμε, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε ακόμη και να τσακωθούμε!
Ένα Πάσχα που δεν θα το ζήσουμε, όπως το γνωρίζαμε, που δεν θα πάμε να ασπαστούμε τον Σταυρό, δεν θα ακολουθήσουμε με κεριά τον Επιτάφιο, δεν θα ανάψουμε λαμπάδες και δεν θα φιληθούμε την ώρα του «Χριστός Ανέστη», ούτε θα σουβλίσουμε τον καθιερωμένο οβελία , αλλά θα το θυμόμαστε για πάντα! Θα μείνουμε σπίτι, όπως μας συνιστούν οι ειδικοί, ελπίζοντας το αύριο να είναι αίσιο.
Να βγούμε από αυτή τη φυλακή και να μας περιμένει… η ζωή που αφήσαμε πίσω μας!
Καλή Ανάσταση!!!
